لطفا منتظر باشید ...
منابع اهل سنت
1. عن ابن عباس عن النبى صلى الله عليه و آله قال:... كانى بها فقد دخل الذل بيتها... و كسر جنبها... اللهم العن من ظلمها... و خلد فى نارك من ضرب جنبها...؛ ابن عباس از پيامبر صلى الله عليه و آله چنين روايت مى كند. گويا او را مى بينم در حالى كه ذلت به خانه اش وارد شده... پهلويش شكسته شده است... خدايا هر كه به او ستم روا داشت، لعنت نما... و هر كه به پهلويش زد، در آتش (عذابت) جاودان ساز. فرائد المسمطين، ج 1، صص 34- 36 (تمامى حديث با ذكر روات آن در بخش پايانى «شهيده» خواهد آمد).پشت و شكم
منابع شيعه
1. و قد انهم ضربوا بالسياط والمشهور الذى لا خلاف فيه بين الشيعه: ان عمر ضرب على بطنها...؛ روايت شده، آنها او را با تازيانه زدند و بدون هيچ اختلافى در ميان شيعه مشهور است كه عمر به شكم فاطمه زد. تلخيص الشافى، ج 3، ص 156. 2. قال الامام الحسن عليه السلام للمغيرة:... و انت والذى ضربت فاطمة بنت رسول الله حتى آدميتها والقت ما فى بطنها...؛ امام حسن عليه السلام به مغيره فرمود: تو همانى كه فاطمه دختر رسول خدا، را چنان زدى كه خونريزى كرد و آن چه را در شكم داشت، افكند. الاحتجاج [شايان ذكر است كه صاحب احتجاج در بيان سبب حذف اسانيد احاديث كتابش چنين مى گويد: «لكونها متواترة او محفوفا بالقرائن العقلية او النقلية القطعية. چون روايت متواتر يا توام با قرائن عقلى و نقلى بود.»] ج 2، ص 40؛ بحارالانوار، ج 43، ص 197 (به نقل از احتجاج). 3. و ضغطوا سيدة النساء بالباب حتى اسقطت...؛ سرور زنان را چنان به در فشردند كه بچه اش را سقط نمود. اثبات الوصية، ص 116؛ بحارالانوار، ج 28، ص 308. 4.... فامر عمر، قنفذ بن عمران يضربها بسوطه، فضربها قنفذ بالسوط على ظهرها...؛ عمر به قنفذ بن عمران دستور داد كه او (فاطمه) را با تازيانه اش بزند. پس قنفذ با تازيانه به پشت فاطمه زد... علم اليقين، ج 2، ص 687. 5. چون خلق بازگشتند و پاره اى از شب رفت و مردم به خواب رفتند، جنازه ى فاطمه را حاضر كردند. على عليه السلام و حسن و حسين عليهماالسلام وس لمان و ابوذر. و مقداد و عباس و پسران او، عبدالله و فضل، و عقيل بن ابى طالب و عبدالله بن جعفر و بريدة و عمار و زبير و اسامة و دختران على عليه السلام و زنان قريش از حاضران بر جنازه ى او نماز كردند و او را پيش رسول الله صلى الله عليه و آله از جانب منبر دفن كردند. چون روز شد مردم براى نماز ميت روى به خانه فاطمه نهادند. مقداد ابوبكر را ديد و گفت: ما دوش او را به خاك سپرديم. عمر گفت: اى ابابكر، من به تو نگفتم كه ايشان چنين خواهند كرد؟ مقداد گفت: فاطمه چنين وصيت كرد تا شما بر جنازه ى او نماز نگذاريد. عم ردست برآورد و بر سر و صورت مقداد زد. او را چندان زد كه خسته شد و مردم كه حاضر بودند، او را خلاص كردند. مقداد برابر ايشان ايستاد و گفت: دختر رسول الله از دنيا رفت و خون از پشت و پهلوى او مى رفت، به سبب ضرب شمشير و تازيانه كه شما بر او زديد و من پيش شما حقيرترم از على و فاطمه. چون اين كلام شنيدند، گفتند: والله لاحق الناس بالضرب والعقوبة على بن ابى طالب؛ به خدا سوگند على بن ابى طالب از همه ى مردم به مجازات و تنبيه سزاوارتر است. آنان نزد على عليه السلام آمدند و او بر در خانه نشسته بود. اصحاب او گرد او درآمدند. عمر گفت: اى فرزند ابوطالب! اين حسد قديم را ترك خواهى كرد؟ رسول الله را بى حضور ما غسل دادى و بر جنازه ى فاطمه بى ما نماز كردى! عقيل به جواب شروع كرد و گفت: و انتم والله لاشد الناس حسدا و اقدم عداوة لرسول الله و اهل بيته ضربتموها بالامس و خرجت من الدنيا و ظهرها بدم و هى غير راضية عنكما؛ شماييد به خدا حسودترين مردم و دشمن ترين مردم با رسول خدا و اهل بيت او. شما ديروز او را زديد و بيرون رفت از دنيا و پشت و پهلوى او به خون آلوده و از شما ناراضى بود. كامل بهائى، ج 1، صص 312- 313. 6. از مطاعن او (عمر) كه با همه ى طعن ها برابر است، اين كه چون به حكم او آتش بردند كه خانه ى فاطمه زهرا را بسوزانند، ديدند و دانستند كه فاطمه عليهاالسلام در پشت در نشسته است. حكم به زدن او كرد و عمر در را به شكمش زد و غلام تازيانه بر كتفش زد كه از آن جهت فرزندش ساقط شد و اثر آن مدتى ماند و به همان سبب بيمار شده، رحلت يافت و اين همه به حكم او بود و هيچ يك از اهل سنت منكر مطاعن مذكور نيستند، لكن بعضى درصدد جواب برآمده اند، مانند ملاعلى قوشچى كه جواب هاى بى مزه و پوچ گفته است [خواجه نصيرالدين طوسى (م 672 ه) در «تجريد الاعتقاد» مى گويد: و منها انه بعث الى بيت اميرالمؤمنين لما امتنع من البيعة، فاضرم فيه النار و فيه فاطمة و جماعة من بنى هاشم و اخرجوا عليا و ضربوا فاطمة (عليهاالسلام) فالقت جنينا... مورد ديگر، چون اميرالمؤمنين از بيعت سر باز زد، (ابوبكر) افرادى را به منزل حضرت فرستاد تا خانه را با افرادش كه فاطمه و جماعتى از بنى هاشم بودند، آتش زدند، على را بيرون كشيده، فاطمه را چنين زدند كه جنين افكند. قوشچى (متوفاى 79 ه) در جواب مى نويسد: اجيب عنه. بان تاخر على عن بيعة ابى بكر لم يكن عن شقايق و مخالفة و انما كان لعذر و طرو امر و لهذا اقتدى به و اخذ من عطائه...؛ پاسخ اين است. درنگ على در بيعت با ابوبكر، به سبب مخالفت و جبهه گيرى نبود، بلكه به واسطه ى عذر و صرفا پيشامدى بوده است، بدين جهت (على عليه السلام)به او اقتدا كرد، و عطاياى او را پذيرفت. شرح تجريد الكلام، ص 407 (و در نسخه هاى محشى، ص 482). شايان ذكر است پيش از قوشچى نيز شمس الدين اسفرائينى (متوفاى 846 ه) عين همين جواب را در شرح خود «تسديد العقائد فى شرح تجريد القواعد» كه به «شرح قديم»معروف است، به خواجه مى دهد. (نسخه ى خطى نوشته شده در سال 890 ه) تنها بعد از آن مى افزايد و لم ينقل شى ء من ذلك على السنة الثقات و ارباب العدالة من الرواة! (هيچ يك از اين موارد بر زبان افراد ثقه و عادل در (نقل) روايات، جارى نشده است! (به راستى خدا انصافشان دهد).] خدا انصافشان دهد. حديقة الشيعة، صص 265 و 266. همچنين ر. ك: منابع «سقط محسن»منابع اهل سنت
1. قال الملك: انك ايها العلوى: قلت فى اول الكلام: ان ابابكر اساء الى فاطمة الزهرا بنت رسول الله صلى الله عليه و آله فما هى اساءته الى فاطمة؟ قال العلوى: ان ابابكر بعد ما اخذا لبيعة لنفسه من الناس بالارهاب والسيف والتهديد والقوة، ارسل عمر و قنفذا و خالد بن الوليد و اباعبيدة الجراح و جماعة اخرى من المنافقين الى دار على و فاطمة (عليهاالسلام) و جمع عمر الحطب على باب فاطمة (ذلك الباب الذى طالما وقف عليه رسول الله و قال: السلام عليكم يا اهل بيت النبوة، و ما كان يدخله الا بعد الاستئذان) و احرق الباب النار. و لما جائت فاطمة خلف الباب لترد عمر و حزبه، عصر عمر فاطمة بين الحائط والباب عصرة شديدة قاسية حتى اسقطت جنينها و نبت مسمار الباب فى صدرها و صاحت فاطمة: ابتاه، يا رسول الله! انظر ماذا لقينا بعدك من ابن الخطاب و ابن ابى قحافه! فالتفت عمر الى من حوله و قال: اضربوا فاطمة، فانهالت السياط على حبيبة رسول الله و بضعته حتى ادموا جسمها، و بقيت آثار العصرة القاسية و الصدمة المريرة تنحر فى جسم فاطمة، فاصبحت مريضة عليلة حزينة فارقت الحياة بعد ابيها بايام، ففاطمة شهيدة بيت النبوة، فاطمة قتلت بسبب عمر بن الخطاب. قال الملك للوزير: هل ما يذكر العلوى صحيح؟ قال الوزير: نعم انى رايت فى التواريخ ما يذكر العلوى، پادشاه گفت: اى علوى، تو در آغاز سخن، گفتى كه ابوبكر به فاطمه ى زهرا، دختر رسول خدا، بدى هاى روا داشته است بدى هاى او نسبت به فاطمه چه بود؟ علويه گفت: پس از آن كه ابوبكر با تهديد و زور از مردم براى خود بيعت گرفت. عمر، قنفذ و خالد بن وليد را با عبيده ى جراح و جماعتى ديگر از منافقان، به خانه ى على و فاطمه عليهاالسلام فرستاد عمر نزد در خانه ى فاطمه هيزم جمع كرد (همان درى كه پيوسته رسول خدا صلى الله عليه و آله، نزد آن مى ايستاد و مى فرمود: السلام عليكم يا اهل بيت النبوة و هيچ گاه بدون اجازه وارد آن نمى گشت). در را آتش زد. و چون فاطمه پشت در آمده بود تا عمر و باند او را منصرف سازد،او را ميان در و ديوار چنانبيرحمانه فشرد كه جنينش را انداخت. ميخ در، در سينه اش جا گرفت. فاطمه ناله سر داد. پدرم اى رسول خدا!! بنگر پس از تو ما از ابن خطاب و ابن قحافه چه ها ديديم. آنگاه عمر به اطرافيانش گفت: فاطمه را بزنيد: پس تازيانه ها بر حبيب رسول خدا و پاره اى تن او، باريدن گرفت به احدى كه بدنش را خونين كرد آثار اين فشار بيرحمانه و صدمات تلخ، بر جسم فاطمه چنان باقى ماند كه بيمار، زمين گريه و غرق غم گشت. چند روزى نگذشت كه از دنيا رفت. بنابراين، فاطمه شهيد خانه ى نبوت است، و فاطمه به دست عمر بن خطاب كشته شد. پادشاه به وزير گفت: آيا سخنان علويه صحيح است؟ و زير گفت: آرى، به همين صورت كه علويه مى گويد، من (نيز) در كتاب هاى تاريخى ديده ام. مؤتمر علماء البغداد [كتاب (مؤتمر علماء بغداد)، بنا به گفته مرحوم آيت الله مرعشى نجفى تاليف مورخ جليل القدر ثقه، ابى الهيجاء شبل الدولة مقاتل بن عطية بن مقاتل البكرى، از بزرگان علماى حنفى مذهب قرن پنجم هجرى است. ايشان در معرفى اين كتاب مى نويسد: فانه مع صغر حجمه و خفة جرثومته، و قلة وزنه، حاو لامور هامة مهمة من مناظرة جرت بين عالم شريف علوى شيعى، و عالم قرشى عباسى سنى فى بغداد بمحضر «السلطان ملكشاه السلجوقى» مع نظارة وزيره الفاضل المورخ المتتبع المضطلع «الخواجه نظام الملك ابى على الحسن الخراسانى المتوفى 485» موسس المدرسة النظامية تلك البلدة و فى اخر الامر كانت الغلبة للعلوى؛ اين كتاب با همه ى كم حجمى و كوچكى، حاوى مناظرات مهمى است ميان عالمى شريف كه علويه شيعى است و عالمى قريشى و عباسى سنى در بغداد، در محضر سلطان ملكشاه سلجوقى و با نظارت وزير دانشمند، مورخ و محقق و دانشمندش خواجه نظام الملك ابى على الحسن خراسانى، متوفاى 485، موسس مدرسه ى نظاميه ى آن شهر، روى داده كه سرانجام پيروزى با فرد علوى بوده است. اخيرا نسخه اى ديگر از اين كتاب تحقيق و مقدمه اى محققانه، با نام (الامامة و الخلافة) در بيروت به چاپ رسيده كه با نسخه ى چاپ شده در قم، اندك تفاوتهايى دارد كه چندان مهم نيست. (براى توضيح بيشتر در مورد اين نسخه مراجعه شود به فهرست ماخذ).] مقاتل بن عطية، صص 63 و 64. الامامة و الخلافة، مقاتل ابن عطية (م 505 ه)، صص 160 و 161. نيز ر. ك: منابع «سقط محسن».
