ز قلعه، ماكيانى شد به ديوار ز چشمش برد، وحشت روشنائى ز روز نيكبختى يادها كرد فضاى خانه و باغش هوس بود بياد آورد زان اقليم ايمن نهان با خويشتن بس گفتگو كرد گه تدبير، احوالى زبون داشت بياد آورد زان آزاد گشتن نمودن رهروان خرد را راه ز دنبال نو آموزان دويدن گشودن پر ز بهر سايبانى بكار، از كودكان پيش اوفتادن برو به لابه كرد از عجز، كايدوست منه در رهگذار چون منى دام گرفتم سينه ى تنگم فشردى ز مادر بي خبر شد كودكى چند يكى را كودك همسايه آزرد طمع ديو است، با وى برنيائى هوى و حرص و مستي، خواجه تاشنددچار زحمتى تا صيد آزى دچار زحمتى تا صيد آزى
بناگه روبهى كردش گرفتار بزد بال و پر، از بى دست و پائى در آن درماندگي، فريادها كرد چه حاصل، خانه دور از دسترس بود ز كاه و خوابگاه و آب و ارزن در آن يكدم، هزاران آرزو كرد بجاى دل، ببر يكقطره خون داشت ز صحرا جانب ده بازگشتن ز هر بيراهه و ره بودن آگاه شدن استاد درس چينه چيدن نخفتن در خيال پاسبانى رموز كارشان تعليم دادن ز من چيزى نيابي، جز پر و پوست مكن خود را براى هيچ بدنام مرا كشتى و در يك لحظه خوردى تبه گرديد عمر مرغكى چند يكى را گربه، آن يك را سگى برد چو خوردي، باز فردا ناشتائى سيه كارند، در هر جا كه باشنداگر زين دام رستي، بي نيازى اگر زين دام رستي، بي نيازى
لطفا منتظر باشید ...
