دي، مرغكى بمادر خود گفت، تا بچند من عمر خويش، چون تو نخواهم تباه كرد آيد مرا چو نوبت پرواز، بر پرم خنديد مرغ زيرك و گفتش تو كودكى آگاه و آزموده توانى شد، آن زمان زين آشيان ايمن خود، يادها كنى گردون، بر آن رهست كه هر دم زند رهى باغ وجود، يكسره دام نوائب است پنهان، بهر فراز كه بينى نشيبهاست هر قطره اى كه وقت سحر، بر گلى چكد بنگر، به بلبل از ستم باغبان چه رفت پرواز كن، ولى نه چنان دور ز آشيان بين بر سر كه چرخ و زمين جنگ ميكنند اى نور ديده، از همه آفاق خوشتر است هر كس كه توسنى كند، او را كنند رامبسيار كس، ز پاى در آورد اسب آز بسيار كس، ز پاى در آورد اسب آز
مانيم ما هميشه بتاريك خانه اى در سعى و رنج ساختن آشيانه اى از گل بسبزه اى و ز بامى بخانه اى كودك نگفت، جز سخن كودكانه اى كگه شوى ز فتنه ى دامى و دانه اى چون سازد از تو، حواد نشانه اى گيتي، بر آن سر است كه جويد بهانه اى اقبال، قصه اى شد و دولت، فسانه اى مقدور نيست، خوشدلى جاودانه اى بحرى بود، كه نيستش اصلا كرانه اى تا كرد سوى گل، نگه عاشقانه اى منماى فكر و آرزوى جاهلانه اى غير از تو هيچ نيست، تو اندر ميانه اى آرامگاه لانه و خواب شبانه اى در دست روزگار، بود تازيانه اىآن را مگر نبود، لگام و دهانه اى آن را مگر نبود، لگام و دهانه اى
لطفا منتظر باشید ...
