بلبلى از جلوه ى گل بى قرار در چمن آمد غزلى نغز خواند بيخود از اين سوى بدانسو پريد پهلوى جانان چو بيفكند رخت با همه هيچي، همه تدبير و كار ز انده ايام نگردد زبون قصه نراند ز بتان چمن مرغك دلداده بعجب و غرور خنده كنان گفت كه اى بيخبر روز نشاط است، گه كار نيست همرهى طالع فيروزبين هان مكش اين زحمت و مشكن كمر نغمه ى مرغان سحرخيز را مور بدو گفت بدينسان جواب نغمه ى مرغ سحرى هفته ايست روز تو يكروز بپايان رسد همچو من اى دوست، سرائى بساز بر نشد از روزن كس، دود ما ساخته ام بام و در و خانه اىتو بسخن تكيه كني، من بكار تو بسخن تكيه كني، من بكار
گشت طربناك بفصل بهار رقص كنان بال و پرى برفشاند تا كه بشاخ گل سرخ آرميد مورچه اى ديد بپاى درخت با همه خردي، قدمش استوار رايت سعيش نشود واژگون پا ننهد جز بره خويشتن كرد يكى لحظه تماشاى مور مور نديدم چو تو كوته نظر وقت غم و توشه ى انبار نيست دولت جان پرور نوروز بين هين بنشين، مي شنو و مي نگر معجزه ى ابر گهرريز را غافلي، اى عاشق بيصبر و تاب قهقه ى كبك درى هفته ايست نوبت سرماى زمستان رسد جايگه توش و نوائى بساز نيست جز از مايه ى ما، سود ما تا نروم بر در بيگانه اىما هنر اندوخته ايم و تو عار ما هنر اندوخته ايم و تو عار
لطفا منتظر باشید ...
