سير، يك روز طعنه زد به پياز گفت، از عيب خويش بي خبرى گفتن از زشتروئى دگران تو گمان ميكنى كه شاخ گلى يا كه همبوى مشك تاتارى خويشتن، بى سبب بزرگ مكن ره ما، گر كج است و ناهموار در خود، آن به كه نيكتر نگرىما زبونيم و شوخ جامه و پست ما زبونيم و شوخ جامه و پست
كه تو مسكين چقدر بد بوئى زان ره از خلق، عيب ميجوئى نشود باع نكوروئى بصف سرو و لاله ميروئى يا ز ازهار باغ مينوئى تا هم از ساكنان اين كوئى تو خود، اين ره چگونه ميپوئى اول، آن به كه عيب خود گوئىتو چرا شوخ تن نميشوئى تو چرا شوخ تن نميشوئى
لطفا منتظر باشید ...
