نظم ماه : - پاسخ ما نسخه متنی

نظم ماه :

بـاز خـورشيد ما را در شب هم از نور خود محروم نمى كند، از اشعه تابناكش به ماه مى دهد كه

مـانـنـد چـراغ ، شب خواب "يك هشتصد هزارم " نور خورشيد روشنائى مطلوبى براى شب داشته

بـاشـيـم ؛ مـنـافـعـى كـه دانـشـمـنـدان فـلك شـنـاس بـراى ايـن نـور لطـيـف

قـائل شـده انـد بـسـيـار اسـت و مـا بـراى كـوتـاه كـردن گـفـتـار، از

نـقـل آنـها صرف نظر مى كنيم ولى آنچه قابل توجّه است نظم مخصوصى است كه از ميليونها

سـال قـبـل قـمـر آن را رعـايـت مـى كـنـد، از اوّل مـاه تـا شـب سـيـزده و چـهـارده ، رو بـه

تكامل مى گذارد و سپس رو به نقصان مى رود و به اين وسيله همه مردم را از وقت و زمان مطّلع

مى سازد، در كارهاى بشر نظم و ترتيب برقرار مى نمايد قرآن فرموده :

"از تو پرسش مى

كـنـنـد از هلالها كه در هر شب به يك نحو خاصّى جلوه گر است بگو (اى پيامبر) اين براى آن

اسـت كـه شـمـا وقـت را بشناسيد" ((83))

(ونظم و ترتيب جهان هستى را درك كنيد) آيا اين نظم

نشانه كامل عظمت پروردگار نيست ؟

دوسـت عزيز! دانشمندان علم هيئت از ستارگانى كه از نظر ما كاملا بى ارزشند سرنوشت آتيه

مـا را خـبـر مـى دهـنـد، اين كرات با عظمت كه هر كدام به منظورى كه فوق تصوّر ما است ايجاد

شـده انـد آنـچـنـان نـظمى در حركت آنها رعايت گرديده كه در شب و روز ما را به مطالب شگفت

انـگـيـزى راهـنـمـائى مى كنند، من در اين نامه نمى توانم به اقسام ستارگان و عظمت كهكشانها

اشـاره كـنـم ولى از شـمـا سـؤ ال مـى كـنـم كه :

آيا ممكن است يك نفر فلك شناس اين نظم عجيب

سـتـارگـان را ببيند و احتمال دهد كه دست تصادف و يا طبيعت بى شعور اين كرات با عظمت را

در عالم ، خود به گردش درآورده باشد.

در بيوگرافى "نيوتن " كاشف جاذبه عمومى و دانشمند فلك شناس انگليسى نوشته اند كه

:

روزى در زيـر درخـت سـيـبى نشسته بود و انبوه مطالب علم هيئت در ذهنش موج مى زد كه ناگاه

افـتـادن سـيـبى از درخت توجّه او را به خود جلب كرد، در اين موقع متوجّه شد كه بايد در زمين

قوّه اى باشد كه سيب را به خود مى كشد و به موجب همين نيرو، تمام اجسام به روى زمين قرار

گرفته است . و خلاصه پس از مطالعات و آزمايشهاى زيادى به اين نتيجه رسيد كه هر اندازه

حجم و جرم جسم شديدتر مى گردد تاءثيراين نيرو زيادتر مى شود و هر چه فاصله بيشتر

بـاشـد تـاءثـير اين نيرو كمتر مى شود، بنابراين ماه مجذوب كره زمين و سيّارات ديگر همگى

مـجـذوب خـورشـيـدند و منظومه شمسى ما مجذوب ستارگان ديگر است و اين موضوع را "قانون

جاذبه عمومى " نام گذاشت و سپس متوجّه شد كه اگر اين جاذبه در موجودات باشد بايد اجسام

بـزرگـتـر اجـسـام كـوچـكتر را به جانب خود بكشد، پس ماه بايد به زمين و سيّارات ديگر به

خـورشيد و كرات آسمان به يكديگر نزديك شوند و بالاخره به هم برخورد و تصادف كنند.

بـا خـود گـفـت بـايـد همچنان كه آتشگردان را مى چرخانيم حس مى كنيم كه دست ما را مى كشد و

نيروى گريز از مركز در آن وجود دارد بايد تمام اجسامى كه حركت دورانى دارند از اين نيرو

بـهـره اى داشـتـه باشند و همين نيرو است كه مانع از نزديك شدن كرات به كرات بزرگ مى

گردد و به وسيله همين نيروى گريز از مركز آب در سطلى كه مى چرخد به زمين نمى ريزد.

ولى پـس از ايـن كـشـف ، "نـيـوتـن " مـتـوجـّه شـد كـه بـاز تـنـهـا ايـن دو نيرو نمى توانند اين

تـعـادل دقـيـق مـيـليـونـهـا مـنـظـومـه را كـه در قـلمـرو فـضـاى بيكران است حفظ كنند، روى همين

اصل ، "نيوتن " گفت :

تنها قوّه جاذبه براى نظام شگفت انگيز عالم كافى نيست ، بلكه بايد

يـك مـنبع علم و قدرتى جرم و فاصله و سرعت حركت همه آنها را بسنجد و آنها را در مدار معيّنى

قرار دهد و او "خدا" است .

"ايـرل چـنـسر رگس " عالم فيزيك و رياضى مؤ لّف كتاب "تجزيه بردارها" پس از آنكه در

مـوضـوع نـظـريـه "بـطلميوس " و "كپرنيك " در گردش افلاك و ستارگان و "قانون جاذبه

عمومى نيوتن " و "نيروى گريز از مركز" سخن مى گويد تصريح كرده كه :

مـطـالعـه دقـيـق و بـى طـرفـانـه پـديـده هـاى عـلمـى ، مـرا بـه

قـبـول وجـود خـدائى كـه جـهـان را اداره و كنترل مى كند متقاعد ساخته است ؛ من ايمان دارم كه در

جهان ما يك كنترل مذهبى وجود دارد و نيروى كنترل كننده نيز همانا "خداى " واحد است .((84))