عصمت انبياء - پاسخ ما نسخه متنی

عصمت انبياء

احمد گفت :

آيا پيامبران ، معصوم از گناه بوده اند يا خير؟!

البتّه ترديدى نيست كه آنان معصوم از گناه بوده اند زيرا گناهانى كه براى پيامبران الهى

مى توان تصوّر نمود بر دو قسم است .

اوّل :

اين كه آنها در تبليغ رسالت و بيان قوانين آسمانى تقصير كنند و به دروغ مطلبى را

به خداى تعالى نسبت دهند و يا در اين مورد سهو و نسيانى داشته باشند.

دوّم :

آنكه اعمال و وظائف شخصى خود را ترك نموده و از دستورات الهى سرپيچى نمايند.

لذا تـمـام مـلل و مـذاهب آسمانى معتقدند كه تصوّر اين نحوه گناه براى انبياء الهى بسيار غلط

است زيرا اگر خداى تعالى با علم به اين كه پيامبران دروغ مى گويند و يا اشتباه مى كنند،

آنان را به عنوان رهبرى اجتماع مبعوث كند قوانين خود را ملعبه دست يك مشت مردم خائن و دروغگو

قـرار داده و حـجـّت خـود را بر افراد بشر كامل نكرده است و در نتيجه مردم دنيا به اين گونه

پـيـامـبـران اعـتـمـاد نخواهند داشت و فرستادن چنين پيغمبرى از خداى بزرگ كار بى فائده اى

خواهد بود.

و لذا تـمـام ملل عالم (يهوديها، مسيحيها و مسلمانان ) معتقد و متّفقند كه پيامبران از خطا و اشتباه

در تبليغ بايد مصون و معصوم باشند.

امـّا گـنـاهـانـى كـه مـربوط به تبليغ احكام و انجام وظيفه رسالت نباشد و بلكه تنها عنوان

ترك وظائف شخصى را داشته باشد.

بـاز هـم عـقل مى گويد كه انجام همه گونه معاصى چون اطمينان مردم را نسبت به آن فرستاده

الهى سلب مى كند و علاوه افراد بشر از اين فرد گناهكار منزجر خواهند شد.

نـبـايـد پيغمبران اين گونه گناهان را هم انجام دهند و از طرفى وقتى مشاهده كنند كه پيشواى

آنان از قوانين الهى سرپيچى مى نمايد آنها هم به دستورات او اعتنائى نخواهند داشت .

بـنـابـراين از خداى قادر متعال قبيح است كه با داشتن قدرت فرستادن پيامبر معصوم ، شخص

معصيت كارى را رهبر بشر قرار دهد تا در نتيجه اين همه مفاسد به بار آورد.

احمد گفت :

آيا قرآن هم عصمت انبياء را تصريح كرده است .

مـن گـفـتـم :

آرى قـرآن در چـنـد آيـه ، اوّليـن شـرط نـبـوّت را عـصمت دانسته و به اين موضوع

تصريح كرده است ، چنانكه در يكى از آن آيات مى فرمايد:

چـون پـروردگـار ابـراهـيـم را بـه امـورى مكلّف كرد و آنها را انجام داد، خدايش فرمود:

تو را

پـيـشـواى مـردم كـنـم ، ابـراهـيـم گـفـت :

و از فـرزندان من ، خداى تعالى فرمود:

پيمان من به

ستمكاران نمى رسد.((128))

پـر واضـح اسـت كـه اگـر كسى معصيت خدا را كرد، ظلم به نفس خود كرده و به تصريح آيه

شريفه ، نبوّت نصيب او نخواهد شد و نمى تواند پيشوائى مردم را به عهده گيرد.