پاسخ ما نسخه متنی

ايـن آيـه چـنـانـكـه مـلاحـظـه فـرمـوديـد مـردمـى را كه در اثر غصّه ها، زياد اندوهگين و در اثر

شادمانيها، زياد مسرور مى شوند جزء طبقه خودپسندان و مغروران خوانده و عدم توجّه و دوستى

خود را نسبت به آنها ذكر فرموده است .

همچنين مى فرمايد:

در روى زمـيـن از خـوشـحـالى ، متكبّرانه راه مرو، چرا كه خداوند متكبّر به خود بالنده را دوست

نمى دارد.((94))

در سـوره قـصـص بـه قـارون از قـول قومش كه بواسطه گنجهاى خود بسيار مسرور بود مى

فرمايد:

"زياد شاد مباش كه خداوند شادمانى كنندگان را دوست نمى دارد".((95))

در صـورتى كه شادى چيز خوبى است ، امّا پس از دانستن اين توضيحات ما، بهتر مى توانند

معنى آيه فوق را دريابند.

در ايـنـجـا لابد مى پرسيد حالا كه خوشى اين طور به انسان ضرر مى زند پس براى مصون

مـانـدن از آن چه بايد كرد و چاره جلوگيرى ازآن چيست ؟ اين را بايد دانست لطمه خوشى وقتى

است كه در شخص اثر كند و تعادل مزاجى او را بهم زند و الاّ اگر اثرى نداشته باشد لطمه

جـسـمـى و معنوى به انسان نمى زند، براى اينكه اثرى در وجود انسان نكرده است ولطمه عكس

العـمـلى هـم نـمـى زنـد، زيرا در صورت ظاهر، حالتى در بدن پديد نياورده كه جلب ضد را

ايجاب نمايد و در باطن براى كسى كه خوشيها و غمها در زندگيش اثر زياد ندارد هيچ وقت غم

پـيـش نـمـى آيـد. خـداونـد مـتـعـال نـيـز كـسـانـى را كـه در اثـر خـوشـى

تـعـادل خـود را از دسـت مـى دهـند در آيات قرآنى مورد خطاب و عتاب قرار داده آنها را به عذاب

وعـده مـى دهد (چه عذابى بدتر از دورى ازلطف خدا است ) و الاّ اگر خوشى در آدمى اثر زيادى

نـكـنـد و حـال طـبـيـعـى او را بـهم نزند ضررى ندارد، شخص موحّد و خداپرست نه از غصّه هاى

روزگـار دلتـنـگ مـى شـود و نه از خوشيها لبريز مى گردد، از غصّه ها محزون نيست چرا كه

دنـيـا را دار مـوقـّت و گـذرگـاه ناپايدارى مى داند و به اتّفاقات آن چندان وقعى نمى نهد،

بـعـلاوه غـصـّه وقـتـى اسـت كه انسان عزيزى را از دست بدهد و در نظر موحّد عزيزى جز خدا و

آنچه خدائى است وجود ندارد. پس هيچ چيزى جز دورى از لطف خدايتعالى وى را دچار اندوه نمى

سـازد، بـعـلاوه چـون بـه طوريقين مى داند كه مرگى در عالم نيست آنچه مربوط به مرگهاى

ظاهرى است ديگران را سخت اندوهگين مى دارد ولى در او تاءثير زيادى ندارد.