پاسخ ما نسخه متنی

انـسـان بـايـد از دريـچـه چـشـم موحّد دنيا را بنگرد، اتّفاقات اين عالم سفلى را بازيچه ها و

گـذرگـاهـهـائى براى امتحان بداند و مسافرتى بشمارد. همان طور كه در مسافرت شما به

اتّفاق ناگوار و خوشيها در ضمن راه زياد وقعى نمى گذاريد و آنها را گذران و موقّتى مى

دانيد بايد امور دنيا را نيز چون شخص موحّد بنگريد و آن را سوانح و لذّات مسافرتى بدانيد

و جـز تـوجـّهـى مـخـتـصـر و گذران به آنها نداشته باشيد، آن وقت است كه از لطمه هاى حزن

بـسـيـار و فـرح مـفـرط مـصـون مـانـده و از نـظـر خداوند و پيغمبران او و پاكان عالم محبوب و

رسـتـگـار هـسـتـيـد. فـايـده بـزرگ ديگرى كه تعليمات قرآنى بما مى دهد اين است كه بايد

بـدانـيم زندگى معتدل و آرام در دنيا از همه چيز بهتر است ، بنابراين نبايد هرگز از خداوند

امـور فـوق طـاقـت خـود و خـوشـيـهائى را كه بر تعادل وجودمان لطمه مى زند درخواست كنيم ،

زيـرا ايـنـهـا بـجاى سود، زيان مى رسانند، خداوند بهتر مصلحت انسان را مى داند و خود بهتر

آگـاه اسـت كـه در چـه درجـه راحـتـى و خـوشـى در زندگى نصيبش كند تا از لطمه هاى مادّى و

معنوى مصون ماند حتّى در يك آيه مى فرمايد:

اگـر خـدايـتـعـالى روزى را بـراى بـنـدگان بسط مى داد در زمين فساد مى كردند و ليكن به

اندازه اى كه مى خواهد مى فرستد، چرا كه به بندگان خود دانا و بينا است .((96))

بـنـابـراين درخواست خوشيهاى بالاتر از حدّ كمال نادانى است ، به همين ملاحظه ، موحّد يعنى

كـسـى كـه مـطابق دستورهاى اسلام و قرآن رفتار مى نمايد در زندگى بسيار راحت و آسوده و

آرام اسـت ، زيـرا اوّلا بـه حيات خود علاقمند و از آن بسيار راضى است و هميشه شكر خدا را مى

كـنـد كه هر چه براى او پيش مى آورد سبب ترقّى جسم و روح وى است و آنچه به زيان او است

بـه او نـمـى دهد، ديگر اينكه هرگز چيزهاى دور از حد خود از خدا نمى خواهد، زيرا مى داند هر

خـوشـى مـفـرطـى كـه بـه وى بـرسـد لطمه اى در زندگى به او خواهد زد پس خيالش از اين

خـواهـشـهـا و تـمـنـّاهـا كـه فـكـر را بـسـيـار مـعـذّب مـى دارنـد راحـت و آسـوده اسـت . "خوشا به

حال آنان كه به دستورهاى قرآن رفتار مى كنند".

پـس طـبـق ايـن تـحـقـيقات ارزنده علمى ، فلسفه اينكه در روايات بسيارى دارد كه خنده بلند و

قـهـقـهـه و فـرح مـفرط از نظر دين مقدّس اسلام مطلوب نمى باشد و بلكه شخص مسلمان فقط

بـايـد صورت باز و لبانى متبسّم داشته باشد و خوب است كه از اين حد تجاوز نكند واضح

مى گردد. بنابراين منافاتى بين آيه "اِنَّ اللّ هَ لا يُحِبُّ الْفَرِحي ن " و آيه شريفه "فَرِحي نَ

بِم ا آتي هُمُ اللّ هُ مِنْ فَضْلِهِ" وجود ندارد.