مروری بر زندگانی پیامبر و امامان نسخه متنی

تـلاش هـا و سـخـنـرانـى هـاى آن حـضـرت ، حـدود دوازده هـزار نـفـر بـه يارى امام شـتـافـتـنـد.(103) درطـول جـنگ ، بسيار كوشيد و فداكارى كرد تا سپاه امام على (ع ) پيروز شود.(104) همچنين ، در جنگ صفين همراه پدر بود و رشادت ها و جانفشانى ها از خود نشان داد.

ويژگى هاى اخلاقى امـام حـسـن (ع ) از هـر جـهت حَسَن بود، در وجود مقدسش برترين نشانه هاى انسانيّت متجلّى بود. اينك به نمونه هايى از ويژگى هاى اخلاقى آن حضرت اشاره مى كنيم :

الف ـ ارتباط با خدا: آن بزرگوار توجهى ويژه به خدا داشت . آثار اين توجه را گاه از چهره اش بـه هـنـگـام وضـو درمى يافتند. چون وضو مى گرفت ، رنگش تغيير مى كرد و وجودش به لرزه مى افتاد، و وقتى علت را مى پرسيدند، مى فرمود: (كسى را كه در پيشگاه خدا مى ايستد، جز اين سزاوار نيست .)(105) امام صادق (ع ) در اين باره مى فرمايد:

امـام حـسـن (ع ) عـابـدتـريـن و زاهـدتـريـن و برترين مردم زمان خويش بود. چون به يادمرگ و رستاخيز مى افتاد، مى گريست و بى حال مى شد.(106) ب ـ جـود و بـخـشـش : امـام حـسـن (ع ) در طـول عـمـر، دو بـار تـمـام امـوال و دارايـى خودرا در راه خدا بخشيد و سه بار آن را به دو نيم تقسيم كرد و نيمى را در راه خدا بخشيد.(107) روزى يكى از كنيزان ، دسته گلى خوشبو به امام حسن (ع ) هديه كرد. آن حضرت در برابر، او را آزاد كـرد.

چـون عـلت را پـرسـيـدند، فرمود: خدا ما را چنين تربيت كرده است . سپس اين آيه را خواند:

(وَ اِذا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِاَحْسَنَ مِنْها)(108) چون به شما هديه اى دادند به نيكوتر از آن پاسخ گوييد.(109) ج ـ تـواضـع : امام مجتبى (ع ) روزى بر گروهى مستمند، كه بر روى زمين نشسته بودند و نان مى خوردند، گذشت . آنان آن حضرت را به سفره خويش دعوت كردند. امام (ع ) از مركب فرود آمد و فرمود:

(اِنَّ اللّهَ لا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرينَ) سـپـس بـا آنـان غـذا خورد. آن گاه مستمندان را به خانه خود دعوت كرد و هم غذا به آنان داد و هم پوشاك .(110) امامت امام حسن (ع ) امـام حـسـن مـجـتـبى (ع ) در بيست و يكم ماه رمضان ، سال چهلم هجرى عهده دار حكومت اسلامى و امامت مسلمانان گرديد. مقام امامت آن بزرگوار از راه هاى مختلف ، از جمله به وسيله پيامبر اسلام (ص ) و حضرت على (ع ) اثبات گرديده است .

پيامبر اسلام (ص ) درباره امامت امام حسن و حسين (ع ) مى فرمايد:

(اَلْحَسَنُ وَالْحُسَيْنُ اِمامانِ، قاما اَوْ قَعَدا)(111) حسن و حسين هر دو امامند؛ چه قيام كنند و چه بنشينند. [صلح كنند] چـون امـيـر مـؤ مـنان (ع ) ضربت خورد، به فرزندش حسن (ع ) دستور داد تا مردم را درنماز امامت كند و در آخرين لحظات زندگى ، او را بدين صورت ، وصىّ خود كرد:

پسرم ! پس از من ، تو صاحب مقام و خون منى .

سـپـس امـام حـسـين (ع )، محمّد حنفيه و ديگر فرزندانش و نيز بزرگان شيعه و خاندانش را گواه گرفت و كتاب و سلاح خود را به او داد و فرمود:

پـسـرم ! رسـول خدا(ص ) به من دستور داده است كه تو را وصىّ خود سازم و كتاب و سلاحم را به تو دهم .(112) بيعت با امام حسن (ع ) پـس از شـهـادت امـيـر مـؤ منان (ع )، مردم در مسجد جامع شهر كوفه گرد آمدند. امام حسن (ع ) بر فـراز منبر رفت و پس از بيان گوشه اى از فضايل امام على (ع )، به معرفى خويش پرداخت . آن گـاه ، مـردم گـروه گـروه بـا آن حـضـرت بيعت كردند. دامنه بيعت گسترش يافت و بصره و مدائن و ديگر نقاط عراق نيز با كوفه و در بيعت با امام مجتبى (ع ) همداستان شدند. حجاز و يمن نيز به دست (جارية بن قُدامه ) و فارس به دست (زياد بن ابيه ) بيعت كردند.