امام صادق (ع )، در سال يك صد و چهارده هجرى ، به امامت رسيد. آن حضرت ، دردوران امامت خود، از خـلفاى بنى اميه با هشام بن عبدالملك ، وليد بن يزيد، يزيد بن وليد، ابراهيم بن وليد و مروان حمار، و از خلفاى بنى عباس با ابوالعباس سفّاح و منصور دوانيقى معاصر بود.مـدتـى نزديك به يك قرن ، اسلام و مسلمانان بازيچه اغراض سلطه جويانه بنى اميّه بودند، نـاسـزا گـفـتـن بـه على (ع ) در سرلوحه برنامه هايشان و فاجعه خونين كربلا و شهادت امام حـسـيـن (ع )، اوج جـنـايـات آنـان بـود. هـمـچـنـيـن ، بسيارى از بزرگان شيعه و علويان به جرم هـواخـواهـى اهـل بـيـت : بـه شـهـادت رسـيـدنـد يـا سـال هـا در سياهچال هاى مخوف زندانى شدند.جنايات هولناك بنى اميّه و نيز عواملى همچون مبارزه ها و روشنگرى هاى امامان :، فشار اقتصادى در اثـر مـاليـات هاى سنگين ، ناديده گرفتن غيرعرب در نظام حكومتى بنى اميه و جز آن ، موجب قيام مسلمانان عراق ، ايران و شمال آفريقا عليه خاندان بنى اميّه شد و به حكومت يك قرن ظلم و جنايت و وحشى گرى بنى اميّه خاتمه داد.سران شورش ها و قيام ها، كه با شعار خونخواهى شهداى كربلا مردم را گرد خود جمع كرده و عـليـه امـويـان به شورش و قيام واداشته بودند، پس از سرنگونى بنى اميّه ، به جاى آن كه حكومت را به شايسته ترين فرد، امام صادق (ع )، واگذارند، خود بر اريكه قدرت تكيه زدند و بـه مـحـض به دست گرفتن قدرت ، مانند ستمگران گذشته ، براى حفظ سلطنت خود، بر امام صـادق (ع ) و يـارانـش سخت گرفتند و كوشيدند جامعه را از خاندان نبوت دور بدارند، تا مبادا حـكـومـتـى را كـه بـه نـام دودمـان پـيـامـبـر و بـا تـظـاهـر بـه اسـلام به چنگ آورده اند، از دست بـدهـنـد.(156) سـفـّاح نـخـسـتـيـن خـليـفـه عـبـاسـى ، مـدت چـهـار سـال و مـنـصـور دوانـيـقـى دومـيـن خـليـفـه ، بـيـسـت و دو سـال ـ يـعـنـى تـا ده سال پس از شهادت امام صادق (ع ) ـ قدرت را در دست داشت .
شهادت امام صادق (ع )
مـنـصـور، خـليـفـه سـتـمـگر عباسى ، با اين كه امام (ع ) را در مراقبت و محدوديت شديدماءموران و جـاسـوسـان خـود داشـت ، سـرانـجـام نـتـوانـسـت وجـود آن حـضـرت را تـحـمـل كـنـد و تـصـمـيـم گـرفـت كـه آن حـضـرت را مـسـمـوم كـنـد. آن حضرت در بييست و پنجم شـوال سـال 148 هـجـرى ، در سـن
لطفا منتظر باشید ...
