لطفا منتظر باشید ...
استفتائات سعى
* س ـ كسى كه در اثناى سعى متوجه شود كه طواف او بيش از هفت شوط بوده تكليف او چيست ؟ج ـ مى تواند به(547) اين نحو احتياط كند كه سعى را تمام نمايد و بعد از فوت موالات عرفيه بين شوط زايد طواف و مقدار باقيمانده تا 14 شوط، طواف و نماز و سعى را اعاده كند و بعد تقصير نمايد.
* س ـ اگر از مروه شروع و به صفا ختم كرده و بعد فهميده است، وظيفه او چيست، به خصوص اگر تقصير كرده باشد ؟
ج ـ بايد سعى را اعاده كند و اگر تقصير نكرده تقصير كند.
* س ـ كسى بعد از اتمام شوط ششمِ سعى در صفا، گمان تمام شدن هفت شوط را كرد و تقصير نمود ولى فوراً به او گفتند كه بايد يك شوط ديگر بياورى، او هم انجام داد و بعد بار ديگر تقصير نمود، آيا عمل او صحيح است يا خير و كفاره دارد يا نه ؟
ج ـ عمل صحيح است و كفاره ندارد.
س ـ كسى در اثناى سعى براى آب خوردن از مسير منحرف شده و پس از خوردن آب ادامه داده است چه صورت دارد ؟
ج ـ اگر سعى را قطع نكرده و به نيت سعى حركت را ادامه داده است و در بين راه آب خورده يا اگر قطع كرده، از جايى كه سعى را قطع كرده يا مُحاذى آن سعى را تمام كرده صحيح است.
* س ـ كسى كه طواف و نماز آن را انجام داده و سعى را به روز بعد يا روزهاى بعد به تأخير انداخته است، آيا طواف و نماز را بايد اعاده كند ؟
ج ـ لازم نيست ولى اختياراً نبايد سعى را به روز بعد تأخير بيندازد.
س ـ آيا زنهايى كه از جهت عادت ماهانه براى طواف نايب مى گيرند در سعى هم مى توانند نايب بگيرند ؟
ج ـ محل سعى مسجد نيست و سعى را بايد خودشان بجا آورند با مراعات ترتيب بين طواف و سعى.
* س ـ اگر كسى يقين كند كه هفت شوط سعى بين صفا و مروه را تمام كرده استولى بعد از تقصير متوجه مى شود كه پنج شوط بوده، اولاً آيا كل سعى را بايد از سر بگيرد يا دو شوطى را كه ناقص بوده است بايد تكميل كند ؟ و ثانياً آيا تقصير هم بايد بكند، يا تقصير اول كافى است ؟
ج ـ بايد سعى را اتمام كند و احتياطاً تقصير را اعاده نمايد، گرچه وجوب اين احتياط معلوم نيست.
س ـ شخصى بعد از طواف عمره تمتع گم شده و بعد از پيدا شدن به رفقايش گفته است كه سعى صفا و مروه را بجا آورده ام و تقصير نمود و محرم شد براى حج تمتع، ولى بعد از مراجعت از عرفات و منى و موقع طواف و سعى صفا و مروه و اعمال حج اظهار كرد; مثل اينكه من در اعمال عمره به صفا نيامده ام، همين طور گفته اند ان شاءالله آمده اى، بعد از مراجعت به ايران چند بار به پسرانش گفته اعمال من ناقص شده و قبل از فوتش وصيت نموده است كه براى او نايب بگيرند، اگر عمل شخص فوق الذكر باطل باشد وُرّاث او حاضرند اين جانب را بفرستند تا اعمال حج او را انجام بدهم، آيا نظر حضرت عالى چيست ؟
ج ـ ورثه مى توانند شما را نايب كنند براى عمل حج تمتع، ولى بايد نايب سعى را جداگانه به نيابت آن مرحوم انجام دهد. گرچه در فرض مرقوم بيش از نايب گرفتن براى سعى لازم نيست.
س ـ بين صفا و مروه طورى است كه از يك طرف مى روند و از طرف ديگر آن برمى گردند يعنى بين رفت و برگشت دو سه مترى فاصله است، آيا اگر امكان باشد از همان مسيرى كه به صفا رفته، به مروه برود اشكال دارد ؟
ج ـ اشكال ندارد، ولى نبايد مزاحم ديگران شود.
س ـ شخصى در حال سعى كردن بود، يك وقت ديد مقدارى را كه براى هروله علامت گذارى كرده اند به طور عادى سير كرده است، گمان مى كرد لازم است هروله كند و لذا برگشت و مقدارى را كه عادى رفته بود، با هروله تكرار كرد، آيا سعيش اشكال دارد ؟
ج ـ اشكال دارد.
س ـ شخصى در سعى بين صفا و مروه، از جايى كه به صفا يا مروه رسيد براى شوط بعدى شروع نمى كند، بلكه تقريباً مقدار دو سه متر هلالى شكل و يا مستقيم به شكل عرضى مى آيد و شروع مى كند، و در اين مقدار متوجه نيست كه با نيت سعى است يا نه، ولى اگر از او سؤال شود چه مى كنى جواب مى دهد سعى مى كنم، آيا مضر نيست ؟
ج ـ راه رفتن مزبور روى كوه مضرّ به سعى نيست، و در فرض مسأله سعى صحيح است.
س ـ آيا سعى كردن از همانجا كه مريضها را با چرخ مى برند و برمى گردانند ( يعنى حدود دو متر بالاتر از ابتداى سراشيبى شروع مى كنند ) صحيح و كافى است ؟ يا حتماً بايد از اول كوه صفا شروع و در مروه هم به سنگهاى سياه بعد از سنگهاى صاف كه بقاياى كوه است برسند ؟
ج ـ سعى بايد بين دو كوه باشد و احراز شود و لازم نيست بالا برود.
س ـ در مناسك فرموده ايد كسى كه بين صفا و مروه سعى مى كند، واجب است در هنگامى كه به طرف مروه در حركت است توجهش به مروه باشد وبالعكس، آيا اين وجوب توجه، تكليفى است و يا وضعى و تكليفى ؟
ج ـ وضعى است.
س ـ گاهى انسان در اثر ازدحام جهت رفتن براى سعى ناچار است از مسجد الحرام عبور كند،(556) در اين صورت تكليف حايض و نفساء چيست، و آيا براى سعى هم مثل طواف نايب بگيرند؟
ج ـ اگر امكان نداشته باشد كه از راه ديگرى بروند بايد تأخير بيندازند، و اگر آن هم ممكن نيست نوبت به نيابت مى رسد و بر فرض مخالفت چنانچه از آن راه رفت و خودش سعى كرد سعيش صحيح است هرچند گناه كرده است.
س ـ زيادى در سعى جهلاً، آيا حكم زيادى سهوى را دارد يا عمدى را ؟
ج ـ محل اشكال است.
س ـ كسى كه نمى تواند بدون سوار شدن در چرخهاى معمولى در مَسْعى سعى كند ليكن تمكن مالى ندارد، چون اَرْز خود را صرف سوغات كرده، وظيفه اش چيست ؟
ج ـ اگر مى تواند با چرخ سعى كند ولو با فروش چيزى يا قرض بايد خودش سعى كند و استنابه صحيح نيست مگر آن كه مشقت و حرج در كار باشد.
س ـ شخصى شوط سوم سعى را بهم زد و با فاصله اندكى هفت شوط ديگر به جا آورد و تقصير نمود، آيا اين سعى صحيح است ؟
ج ـ اشكال دارد(558) و بايد سعى را اعاده كند.
س ـ سعى از طبقه دوم فعلى، كه بالاتر از كوه صفا و مروه مى باشد، جايز است يا نه ؟
ج ـ اشكال دارد.
* س ـ شخصى به جهت كنترل همراهان خود در حين سعى، گاهى به عقب برمى گشته و بدون توجه مجدداً همان مسافت را طى مى كرده، آيا سعى او صحيح است ؟
ج ـ اشكال دارد و بايد سعى را اعاده كند.
س ـ شخصى سعى بين صفا و مروه را، پنج دور رفت و برگشت كه مجموعاً ده شوط مى شود، انجام داده است و آنگاه كه متوجه مسأله شد سعى را از همان جا قطع نمود و تقصير كرد، تكليف چيست ؟
ج ـ در فرض سؤال احوط اعاده سعى است.
س ـ شخصى به تصور اينكه رفتن بالاى كوه صفا يا مروه لازم است، چون اين مقدار مسافت را تحت فشار جمعيت رفته لذا براى اعاده آن مقدارى وارد سعى شده و بعد به نيت سعى برگشته است و در واقع مقدارى مسافت را دوبار طى كرده است، آيا سعى او درست است ؟
ج ـ اگر به نيت احتياط عمل كرده باشد ضرر ندارد.
س ـ شخصى به تصور اينكه سعى نيز نياز به وضو دارد بعد از يك شوط و نيم سعى خود را قطع مى كند و وضو مى گيرد و هفت شوط ديگر سعى مى نمايد، تكليف او چيست ؟
ج ـ اشكال دارد(564) و بايد سعى را اعاده كند.
س ـ اگر كسى قبل از رسيدن به مروه، در آوردن هفت و نُه شك كرد، تكليف او چيست ؟
ج ـ مبطل است و بايد سعى را اعاده كند.
* س ـ آيا موالات در تمام اشواط سعى معتبر است و يا اختصاص به بعض دارد ؟
ج ـ در سعى موالات معتبر نيست مگر شوط اول تمام نشده باشد، كه در صورت فوات موالات احتياطاً از سر بگيرد.
س ـ اگر در سعى، بعضى مواضع بدن زن غير از وجه و كفّين پيدا باشد آيا به سعى او ضرر مى زند يا نه ؟
ج ـ ضرر نمى زند.
س ـ شخصى در حال سعى در عدد اشواط شك مى كند و با حال ترديد به سعى خود ادامه مى دهد و در فكر است كه عدد را ضبط كند، پس از تأمل وبعد از آنكه صد متر سعى كرد يا وارد شوط بعدى شد، يقين به عدد حاصل مى شود و با يقين، باقى سعى را هم انجام مى دهد، آيا اين سعى صحيح است يا نه ؟
ج ـ صحيح است.
مستحبات سعى
م ـ مستحب است بعد از فراغ از نماز طواف و پيش از سعى، به نزد چاه زمزم رفته يك يا دو دلو آب بكشد و آن را بياشامد و به سر و پشت و شكم خود بريزد و بگويد:
« أللَّهُمَّ اجْعَلْهُ عِلْماً نافِعاً وَرِزْقاً واسِعاً وَشِفاءً مِنْ كُلِّ داء وَسُقْم ».
پس از آن، به نزد حجر الأسود بيايد، و مستحب است از درى كه محاذى حجر الأسود است به سوى صفا متوجه شود و با آرامى دل و بدن بالاى صفا رفته و به خانه كعبه نظر كند و به ركنى كه حجر الأسود در او است رو نمايد و حمد و ثناى الهى را بجا آورد و نعمتهاى الهى را به خاطر بياورد، آنگاه اين اذكار را بگويد:
« اللهُ أكْبَرُ » هفت مرتبه.
« ألحَمدُ للهِ » هفت مرتبه.
« لا إلهَ إلاّ اللهُ » هفت مرتبه.
« لا إلهَ إلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ، لَهُ المُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ يُحْيِي وَيُمِيْتُ وَهُوَ حَيٌّ لا يَمُوتُ بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَهُوَ عَلى كُلِّ شَيْء قَدِيرٌ » سه مرتبه.
پس صلوات بر محمد و آل محمد بفرستد، پس بگويد:
« اللهُ أكْبَرُ عَلى ما هَدانا وَالْحَمْدُ للهِ عَلى ما أبْلانا وَالْحَمْدُ للهِ الْحَيِّ الْقَيُّومِ وَالْحَمْدُ للهِ الْحَيِّ الدَّائِمِ » سه مرتبه.
پس بگويد:
« أشْهَدُ أنْ لا إلهَ إلاّ اللهُ وَأشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ لا نَعْبُدُ إلاّ إيّاهُ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ ». سه مرتبه.
پس بگويد:
« أللَّهُمَّ إنِّي أسْأَ لُكَ الْعَفْوَ وَالْعافِيَةَ وَالْيَقينَ في الدُّنْيا وَالآخِرَةِ » سه مرتبه.
پس بگويد(571):
« أللَّهُمَّ آتِنا في الدُّنْيا حَسَنَةً وَفي الاْخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنا عَذابَ النَّارِ » سه مرتبه.
پس بگويد:
« اللهُ أكْبَرُ » صد مرتبه.
« لا إلهَ إلاّ الله » صد مرتبه.
« أ لْحَمْدُ للهِ » صد مرتبه.
« سُبحانَ اللهِ » صد مرتبه.
پس بگويد:
« لا إلهَ إلاّ اللهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ، أ نْجَزَ وَعْدَهُ، وَنَصَرَ عَبْدَهُ، وَغَلَبَ الأحْزابَ وَحْدَهُ، فَلَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ وَحْدَهُ، أللَّهُمَّ بارِكْ لِي في الْمَوْتِ وَفِيما بَعْدَ الْمَوْتِ، أللَّهُمَّ إنَّي أعُوذُ بِكَ مِنْ ظُلْمَةِ الْقَبْرِ وَوَحْشَتِهِ أللَّهُمَّ أظِلَّني في ظِلَّ عَرْشِكَ يَوْمَ لا ظِلَّ إلاّ ظِلُّكَ ».
و بسيار تكرار كند سپردن دين و نفس و اهل و مال خود را به خداوند عالم.
پس بگويد:
« أسْتَوْدِعُ اللهَ الرَّحْمنَ الرَّحِيمَ الَّذي لا تَضِيعُ وَدائِعُهُ دِيني وَنَفْسي وَأهْلي، أللَّهُمَّ اسْتَعْمِلْني عَلى كتابِكَ وَسُنَّةِ نَبِيِّكَ وَتَوَفَّني عَلى مِلَّتِهِ وَأعِذْني مِنَ الْفِتْنَةِ ».
پس بگويد:
« اللهُ أكْبَرُ » سه مرتبه.
پس دعاى سابق را دو مرتبه تكرار كند، پس يكبار تكبير بگويد و باز دعا را اعاده نمايد و اگر تمام اين عمل را نتواند انجام دهد، هر قدر كه مى تواند بخواند.
و مستحب است كه رو به كعبه نمايد و اين دعا را بخواند:
