فصاحت و بلاغت امام از زبان دوست و دشمن - الگوهای رفتاری امام علی (علیه السلام) و علم و هنر نسخه متنی

فصاحت و بلاغت امام از زبان دوست و دشمن

ابن ابى الحديد مى گويد:

على عليه السلام پيشواى فصحاى عالم و سر سلسله خطباى جهان است، مردم فنّ خطابه و اصول كتابت را از او ياد گرفته اند.

ابن نباته مى گويد:

تعدادى از خطابه هاى اميرالمؤمنين عليه السلام را به عنوان گنجينه حفظ نموده ام، هر چه از آن انفاق ميكنم، به جاى كمتر شدن، بيشتر مى شود و از مواعظ على بن ابيطالب عليه السلام صد فصل را حفظ كرده ام.

محقن بن ابى محقن (از مخالفان كينه توز امام) در شام بر معاويه وارد شد، گفت:

از پيش كسى مى آيم كه در سخن گفتن عاجزترين مردم است. (منظورش على عليه السلام بود).

معاويه در پاسخ وى گفت:

واى بر تو، على چگونه در سخن گفتن عاجز است؟

به خدا سوگند! على است كه علم فصاحت را ميان قريش پياده نمود و آنرا بسط داد. (366)

شهيد مطهّرى مى گويد:

اساسا زيبائى، درك كردنى است نه وصف كردنى، «نهج البلاغه» پس از نزديك به چهارده قرن براى شنونده امروز همان لطف و حلاوت و گيرندگى و جذّابيّت را دارد كه براى مردم آن روز داشته است. (367)

حضرت على عليه السلام در مورد سخن پردازى مى گويد:

وَ اِنّا لاَُمَراءَ الْكَلامِ وَ في نا تَنْشَبَّتْ عُرُوقُهُ وَ عَلَيْنا تَهَدَّلَتْ غُصُونُهُ

«ما خداوندان سخن مى باشيم كه سخن در ما ريشه دوانده و شاخه هاى درخت سخن بر ماسايه گسترانده است». (368)