روح و ریحان جلد 1

و مردان ايشان را شهيد كرده بودند ، و هر لحظه حمله به خيام حرم مى آوردند ، پس قاسمبن حسن عليه السلام براى دفع لئام و رفع فرقه طغام حمله فرمود و جماعتى از ايشان را كشت تاشهيد گرديد .

دوّم :اين گونه مجاهده به امر امام و در حضور امام عليه السلام حجّتى است قاطع ، چنانكهاهل علم تمثّل به قبول توبه حر بن يزيد رياحى رضي الله عنه با حالت اوليه اش كه خروج بر امامزمان بود جسته اند ، و در وقوع شهادتش امام عليه السلام به چه نحو گريستند و بر وى ترحيمفرمودند ، پس عمل امام حجت است و تكليف ايشان را مانند تكاليف بندگان نتوان فرضكرد از آنكه جناب امام حسين عليه السلام در روز عاشر محرّم سنه شصت و يك در كربلاء ازجانب علىّ اعلى و جدّ بزرگوار خود مأمور ومكلّف به شهادت بود با عدد معين .

و صدوق طاب ثراه حديثى نقل فرمود كه خلاصه اش اين است : اگر تمام روى زمين باوى مقاتله مى كردند و همه را آن جناب مى كشت ، عاقبت مأمور به كشته شدن بود .

و سرّ اين شهادت را خداى متعال مى داند و خود ايشان .چون خدا دل خستگى و درد مى خواهد زتوخسته را مرهم ميار و درد را درمان مكن

و اين اسرار متداوله اجوبه اقناعيه است بر حسب افهام و اوهام خودمان ، و اگر نه درحقّ طفل چهارده ساله اى كه فرزند امام حسن عليه السلام است و به تنهائى سى و پنج نفر رامى كشد نمى توان گفت بالغ نبود .

و در كتب فقهاء به طريق تحقيق طفلى كه چهارده ساله است از ابناء جنس ماها او رامميّز و بالغ و عاقل مى دانند چه رسد به فرزند ارجمند امام حسن عليه السلام كه ده سال در كنفحمايت و حضانتعمّ اكرم خود حضرت امام حسين عليه السلام تربيت شده باشد .و علاوه از آنچه اشاره نموده تحسّر و تأسف و تعزيه امام عليه السلام براى هر يك يوم الطف ،