روح و ریحان جلد 1

وَعَلى ابن عاتِكَة الّذىاَبْقَوْه لَيْسَ له كَفَنتَرَكُوا بِفَخّ غُدوةًفى غيرِ منزِلهِ الوَطنكانوا كِراماً قَتَلُوالا طائِشين ولا جَبَنغَسَلوا المَذَلَّةَ عَنهُمُوَعَنِ الثِّيابِ مِنَ الدَرَنهذى العِباد بِجَدّهِمفَلَهُم عَلى النّاسِ السُّنَن

يعنى : گريه مى كنم بر تو اى حسين و بر حسن به سوزش دل و فرياد ، و بر پسر عاتكهكه او را بدون كفن بر روى خاك انداختند و گذاردند بدن وى را در وقت صبح به زمين فخّدر وقتى كه از وطن خود دور و مهجور بود ، چه بسيار بزرگان از سادات شهيد شدند كهايشان را ترس و خوفى نبود ، و آن بزرگواران ذلّت و خوارى را از خودشان شستند مانندشستن چرك و پليدى را از جامه ها ، و آنها بندگانى بودند كه جدّ ايشان را بر مردمان منّتهابوده است .

و دعبل بن خزاعى شاعر آل عصمت در قصيده معروفه اش فرمود :قُبورٌ بكوفان وأخرى بطَيبةٍوأخرى بفخٍّ نالَها صَلوَاتٍ