روح و ریحان جلد 1

و زيدى ما را دشمن است » .

اين بنده عرض مى كند : آيه «عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ * تَصْلَى نَاراً حَامِيَةً »در حق ناصبى است،و نصب به معنى عداوت است چنانكه فيروزآبادى در« قاموس »گفته است :اهل النّصبالمتدينون ببغضة علىٍّ لأنّهم نَصَبُوا لَهُ اى عادُوه .

بناءً على هذا ، زبان جسارت را در حقّ عموم سادات از دعات و غير ايشان جز فرقه اىكه منسوبند به زيد و آنها را زيديّه مى گويند بايد بست از آنكه خروج ايشان شايد مانندزيد باشد ، يعنى مردم را به رضاء آل محمد صلي الله عليه و آله دعوت نمودند ، و معلوم است اولادرسول صلي الله عليه و آله جز ائمّه طاهرين قدس سرهما عصمت نداشتند ، و از كجا سادات دعات نفى امامت ازامامان شيعه كرده باشند و بر اين طريقه مرده باشند .

بلى ، جماعتى بعد از شهادت زيد طريقه زيد را براى خودشان مذهبى مستقلّ قراردادند ، و از ائمّه طاهرين قدس سرهما منحرف شدند ، و مذهب زيد بن على فى الحقيقه بر اينطريقه نبوده است .

پس براى آنكه زيد خروج فرمود و ايشان تقيّه كردند و در خانه نشستند و خروجننمودند ، مناط و مدارشان بر عمل زيد و يحيى و محمد صاحب[نفس]زكيّه و ابراهيمقتيل باخمرى و امثال آنها شد .

و اين مسألت داعى ناشى از فرمايش امام است كه صريحاً ما را نهى فرمود از مذمّتكردن سادات سيّما شرار ايشان به بيانى كه عنقريب ذكر مى شود ، پس سادات را از زيديّهخارج كن و هر چه خواهى در مذمّت زيديّه بگوى .