روح و ریحان جلد 1

إِلَى اْلْمَسْجِدِ اْلاْءَقْصَى »اگر چه معنى اين عبوديّت ، ربوبيّت و سيادت كليّه است ليكن برحسب حقيقت نتوان عبد را مالك مستقل و متصرّف بالاصالة دانست ،ولا مؤثِّر فى الوُجُودِاِلاّ اللّه حق و صدق است ، بلكه تسميه حادثِ مخلوقِ مرزوق را به خالق و رازق و محيىو مميت بر خلاف حكمت عقل و نقل است، هو : «اْللّه ُ اْلَّذِى خَلَقَكُمْ ثُمَّ رَزَقَكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّيُحْيِيكُمْ »امّا فقره دعاء مأثور« وبيُمنه رُزِق الوَرى وَبِبَقائِهِ بَقِيَتِ الدُّنيا »استبعاد نتوان كرد ،همانا عقيده شيعه اماميّه اثنا عشريّه بر اين است خلاصه اين بيت مولوى در خور عبوديّتحضرت رسالت صلي الله عليه و آله است :

در اختصاص لفظ «سيّد» به قبيله اى دون قبيله اى ديگر
و وجه ديگر آن است : در زمان قديم ، بزرگ هر قبيله اى را سيّد مى خواندند و آنشخص كه عرض كرد : انت سيّدنا ، مرادش ظاهراً آن بود كه تو بزرگ قبيله ما هستىو جماعتى ديگر را هم در قبايل و احياء عرب به اين لقب مى خواندند آن بزرگوار منعفرمود براى آنكه بدانند آن جناب مانند آحاد و افراد از سادات و رؤوس قبيله هاى اعرابنيست ، و نبوت و رسالت هر يك كلمه جامعه اى است كه سيادت و رياست و مُطاعيّت را بركافّه عباد و تمام اولاد ابوالبشر مى فهماند .

پس لفظ سيّد موهم اختصاص است به قبيله اى دون قبيله اى ديگر ، امّا لفظ رسول عاماست .

و در حديث عايشه دانستى كه حضرت رسول صلي الله عليه و آله فرمود : « من سيّد اولاد