روح و ریحان جلد 1

فقره ثالثه :اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّها اَلشَّخصُ الشَّريفُ

در معنى «شخص» و «شريف» است

بدان كلمه « شخص » در نزد اهل لغت ، سواد انسان و غير او است كه از دور ديدهمى شود ، و مورد استعمال آن غالباً در ذات انسان است ، و شاهد بر مقصود شعرى است كهدر وصف زيد بن حسن ذكر شد :فان يك زيد غالتِ الاَرْضُ شَخصَهُ.و مراد زائر در اين فقره ، شرافت شخصيّه و اصالت ذاتيه مزورش حضرت عبدالعظيماست .

و كلمه « الشريف » بيان مى كند و توصيف مى نمايد شخصيّت و عظمت شأن و مقام آنبزرگوار را ، و لفظ « شخص » به معنى رفعت هم آمده است و در اين مقام مناسب است .

و « شريف » از شَرَف محرّكهمشتق است و آن به معنى بلندى و رفعت است ، و جمعشريف ، شُرَفاء و اَشْراف است .

و معنى ديگر آن « مجد » است .

و فرق است بين شريف و حسيب شايد به مناسبتى در ذيل مطالب آتيه توضيح شود .

و شريف را شريف نامند براى رفعت و علوّ معنوى او است كه از علوّ مكانى تشبيه شدهاست .