«مالِك يَوْمِ الدّينِ» - تفسیر نماز نسخه متنی

«مالِك يَوْمِ الدّينِ»

او مالك روز جزاست. خداوند هم مالك است و هم مَلِك. هستى نيز هم مِلك تحتِ مالكيّت اوست و هم مُلك تحت سلطنت و حكومت او. مالكيّت او فراگير است و همه چيز را شامل مى‏شود و حتى حكومت هم تحت مالكيت اوست: «قُل اللَّهُمَّ مالِك المُلْك»(200) چنانكه انسان نيز نسبت به اعضاى بدن خود هم مالك است و هم حاكم و فرمانروا.

مالكيت خدا واقعى است، نه اعتبارى و قراردادى. گرچه خداوند هم مالكِ دنياست و هم آخرت، اما چون انسان در دنيا خود را مالك اشيا و امور مى‏بيند از مالكِ اصلى غافل مى‏شود، ولى در آن روز كه همه اسباب قطع و نسبت‏ها محو و زبانها مُهر زده مى‏شود، مالكيتِ الهى را بخوبى احساس و ادراك مى‏كند، لذا به او خطاب مى‏شود: «لِمَنِ الْمُلْك الْيَوْم» امروز حكومت از آن كيست؟ و او كه تازه چشمش باز شده مى‏گويد: «لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَّهار»(201)

نمازگزارى كه در هر نماز مى‏گويد: خداوند «مالك يوم‏الدين» است همواره در يادِ معاد و قيامت است و هر كارى كه مى‏خواهد بكند از ابتدا به فكر حساب و كتاب روز جزاست.

200) سوره آل‏عمران، آيه 26.

201) سوره مؤمن، آيه 16.