شهادت به رسالت‏ - تفسیر نماز نسخه متنی

شهادت به رسالت‏

«وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدَهُ وَ رَسُولُه» و گواهى مى‏دهم كه محمّد بنده و رسول اوست.

بندگى بالاترين مقام انبيا، بلكه مقدمه مقام رسالت و نبوّت است: «عَبْدُهُ وَ رَسوُلُه»

عبوديت است كه پيامبر را به معراج مى‏برد: «سُبْحانَ الَّذى‏ اَسْرى‏ بِعَبْدِهِ»(367) و وحى آسمانى را بر او نازل مى‏كند: «نَزَّلْنا عَلى عَبْدِنا»(368)

خداوند نيز پيامبرانش را به بندگى خود ستايش مى‏كند، در مورد حضرت نوح عليه السلام مى‏فرمايد: «اِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً»(369) و درباره حضرت داودعليه السلام «نِعْمَ الْعَبْدُ»(370)

يكى از تفاوت‏هاى انبيا با نوابغ و مخترعين آنست كه آنها نبوغ و خلاقيت خود را در اثر تيزهوشى و پشتكار و تمرين بدست آورده‏اند، امّا انبيا معجزات خود را در اثر بندگى خدا و در سايه لطف خدا پيدا كرده‏اند و بندگى منشأ همه مقامات انبياست.

اقرار به عبوديّت پيامبران، ما را از هرگونه غلوّ و افراط و زياده‏روى در مورد مقامات اولياى خدا بازمى‏دارد، تا بدانيم پيامبر هم كه برترين فرد خلق است، بنده خداست.

ناگفته پيداست اين شهادت بايد از روى صدق و حقيقت باشد وگرنه منافقين هم در نزد پيامبر شهادت به رسالت مى‏دادند و قرآن مى‏فرمايد: خداوند شهادت مى‏دهد كه تو رسول او هستى، اما منافقان دروغ مى‏گويند، زيرا گواهى آنان صادقانه نيست.(371)

367) سوره اسراء، آيه 1.

368) سوره بقره، آيه 23.

369) سوره اسراء، آيه 3.

370) سوره، ص، آيه 30.

371) سوره منافقون، آيه 1.