آيات فوق متمم بحثهاى مربوط به يتيمان است كه در آيات پيش سخن از آنها به ميان آمده است.وَ لا تُؤْتُوا السُّفَهاءَ أَمْوالَكُمُ:" اموال و ثروتهاى خود را به دست افراد سفيه نسپاريد" و بگذاريد در مسائل اقتصادى رشد پيدا كنند تا اموال شما در معرض مخاطره و تلف قرار نگيرد.
سفيه كيست؟
" راغب" در كتاب مفردات ميگويد: سفه (بر وزن تبه) در اصل يك نوع كموزنى و سبكى بدن است بطورى كه به هنگام راه رفتن تعادل حفظ نشود، و به- همين جهت به افسار كه ناموزون است و دائما در حال حركت است" سفيه" گفته ميشود، و سپس بهمين تناسب در افرادى كه رشد فكرى ندارند بكار رفته است خواه سبكى عقل آنها در امور مادى باشد يا در امور معنوى.ولى روشن است كه منظور از سفاهت در آيه فوق عدم رشد كافى در خصوص امور مالى است به طورى كه شخص نتواند سرپرستى اموال خود را به عهده گيرد، و در مبادلات مالى منافع خود را تامين نمايد، و باصطلاح كلاه سرش برود، شاهد بر اين سخن آيه دوم است كه ميگويد:" فَإِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً فَادْفَعُوا إِلَيْهِمْ أَمْوالَهُمْ":" اگر آنها را رشيد يافتيد اموالشان را به دست آنها بسپاريد".بنا بر اين آيه فوق با اينكه در باره يتيمان بحث ميكند، يك حكم كلى و عمومى براى همه موارد در بر دارد، كه انسان نبايد در هيچ حال و در هيچ مورد،
لطفا منتظر باشید ...
