اوّلين گام در وابستگى به خط جهاد، دورى جستن از تأثيرات محيطخانوادگى است. كسى كه علاقه و محبّتش به پدر، مادر، فرزندان، برادران و همسرش، مهمتر و بيشتر از محبّت به خدا و پيوستن به دين او و ايمان به پيامبر و جهاد در راه خدا باشد، بايد در انتظار اين باشد كه خداوند كيفرش را براى او برساند.از همين روست كه خداوند بعداز آنكه مؤمن را از تسليم شدن در برابرخانواده منع مى كند، به پيروى از راه كسانيكه به سوى خدا برگشته اند،دستور مى دهد و مى فرمايد:)وَإِن جَاهَدَاكَ عَلَى أَن تُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلاَ تُطِعْهُمَا وَصَاحِبْهُمَا فِي الدُّنْيَا مَعْرُوفاً وَاتَّبِعْ سَبِيلَ مَنْ أَنَابَ إِلَيَّ ثُمَّ إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ(297)).»و هرگاه آن دو تلاش كنند كه تو چيزى را همتاى من قرار دهى كه از آن آگاهى ندارى، از ايشان اطاعت نكن، ولى با آن دو، در دنيا به طرز شايسته اى رفتار كن، وازراه كسانى پيروى كن كه توبه كنان به سوى من آمده اند، پس بازگشت همه شما به سوى من است و من شما را از آنچه عمل مى كرديد آگاه مى كنم.«كسانيكه به سوى خدا بازگشته اند، كسانى هستند كه آنان، جامعه وخانواده هاى شان از ايمان دور بودند ولى بعد به بهشت ايمان بازگشتند،و پيروى از راه آنان به معناى پذيرفتن روش آنان است كه با روشهاى جامعه جاهلى مغايرت دارد. روش آنان برائت جستن از طاغوت و طرفداران او،و برائت جستن از فرهنگ و نظامهاى طاغوتى، وبرگزيدن شيوه رويارويى و مقابله با طاغوت بجاى تسليم در برابر اوست.اين وابستگى، مجاهد را بطور كلّى از محيط خانوادگى او جدا نمى كند)مگر در شرايط رويارويى سخت(؛ بلكه وابستگى خود را به خط جهاد،اصل و اساس روابط خود قرار داده، كه براساس آن فرهنگ خود را بازمى يابد و تصميمات لازمه را اتّخاذ مى كند، امّا در خانواده خود همچنان به عنوان يك عضو مفيد باقى مى ماند، به آنان نيكى مى كند، در امور زندگى باآنان همكارى مى نمايد مشروط به اينكه با شيوه جهادى او تضاد و تعارض نداشته باشد. بلكه او سعى مى كند خانواده را نيز به سوى خط جهاد سوق دهد، و هرگز نااميد نمى شود، زيرا اميدوار است خداوند آنان را به راه درست هدايت كند.شايسته است دراين جا حديث شريف منقول از امام صادق عليه السلام را باگوش جان بشنويم و بخوانيم:حضرت صادق عليه السلام فرمود:»برّ الوالدين من حسن معرفة العبد باللَّه؛ إذ لا عبادة أسرع بلوغاً بصاحبها إلى رضا اللَّه تعالى من حرمة الوالدين المسلمَين لوجه اللَّه؛ لأنّ حق الوالدين مشتقّ من حقّ اللَّه تعالى إذاكانا على منهاج الدين والسنّة. ولا يكونان يمنعان الولد من طاعة اللَّه إلى معصيته، ومن اليقين إلى الشكّ، ومن الزهد إلى الدنيا، ولا يدعوانه إلى خلاف ذلك. فإذا كانا كذلك فمعصيتهما طاعة، وطاعتهما معصية«(298).»نيكى به پدر و مادر ناشى از حسن خداشناسى بنده است، زيرا هيچ عبادتى ماننداحترام خالصانه به پدر و مادر مسلمان نيست كه صاحبش را هرچه سريع و زود، به خوشنودى خداوند برساند، چون حق پدر و مادر از حق خداوند متعال نشأت يافته است، البتّه در صورتيكه پدر و مادر به روش دين و سنّت حركت كنند و در اطاعت خدامانع فرزندشان نشوند، و اورا از اطاعت به معصيت، و از يقين به شك، و از پارسايى به دنياپرستى نكشانند، و گرنه اگر چنين كنند، مخالفت با پدر و مادر، اطاعت،واطاعت آنان معصيت خواهد بود.«
لطفا منتظر باشید ...
