جاودانگى قرآن - سرگذشت های تلخ و شیرین قرآن نسخه متنی

بخوانند. ابى الاسود از انجام اين كار امتناع ورزيد؛ زياد بن سميه شخصى را ماءمور كرد كه در مسير رفت
و آمد ابى الاسود بنشيند، تا وقتى ابى الاسود، به وى نزديك شد قرآن را با صداى بلند بخواند (و طورى
وانمود كند كه منظورش اين نيست كه ابى الاسود صداى او را بشنود) وقتى ابى الاسود نزديك شد اين شخص
كلمه رسوله را در آيه ان الله برى من المشركين و رسوله به كسر لام قرائت كرد، اين طرز قرائت (كه معناى
نادرست و زننده اى داشت ) بر ابى الاسود گران آمد و گفت : خداوند متعال ، منزه و بزرگوارتر از آن است كه
از رسول و فرستاده خويش بيزار گردد. ابى الاسود بلافاصله نزد زياد ابن سميه آمد و گفت : همين الان
حاضرم به درخواست شما جامه عمل بپوشانم و اين كار به نظرم پسنديده است . بنابراين نويسنده اى برايم
فراهم آور تا به اعراب گذارى قرآن همت گمارم . زياد بن سميه 30 نفر نويسنده براى ابى الاسود در نظر
گرفت و آنها را نزد وى فرستاد و او نيز از ميان آنها يك تن را كه از قبيله عبد قيس بود انتخاب كرد و به
وى گفت : قرآن را برگير و با رنگى متفاوت از رنگ خط قرآن طبق گفته هاى من نشانه گذارى كن . ابى الاسود
به او گفت : وقتى ديدى لبهايم را در مورد حرفى گشوده و بالا بردم يك نقطه روى آن حرف قرار بده (فتحه ) و
هر گاه درباره حرفى ، لبهايم را پائين آوردم ، نقطه اى زير آن بگذار (كسره ) و وقتى لبهايم را در مورد
حرفى بستم يك نقطه در وسط آن بنويس (ضمه ) و در صورتى كه همراه با اين كلمات و حركات حرفى را با غنه ادا
كردم ، دو نقطه در همان موضع بگذار (تنوين ).

ابى الاسود با تاءنى و شمرده شمرده آيات قرآن را مى خواند و نويسنده مذكور حروف و كلمات قرآن را به
منظور مشخص كردن اعراب آنها نقطه گذارى مى كرد، سپس هر برگى از قرآن كه نقطه گذارى آن انجام مى گرفت ،
ابى الاسود در آن تجديد نظر مى فرمود و به همين ترتيب تمام قرآن نقطه گذارى شد و ديگران نيز در نگارش
قرآن از اين روش پيروى مى كردند.

جاودانگى قرآن

قال الكاظم عليه السلام :

O ان رجلا ساءل ابا عبدالله عليه السلام ما بال القرآن لا يزداد عند النشر و الدراسه الا غضاضه ؟

فقال
: لان الله تبارك و تعالى لم ينزله لزمان دون زمان و لا لناس دون ناس ، فهو فى كل زمان جديد، و عند كل
قوم غض الى يوم القيامه .

العيون 2/87، و اعلام الدين /211

O مردى از امام صادق عليه السلام ، پرسيد: از چه روى قرآن به هنگام گشوده شدن و مطالعه در آن ، همواره
تازگى دارد ؟

فرمود، زيرا خداوند تبارك و تعالى قرآن را براى زمان خاص و مردمان خاص فرو نفرستاده است
آن كتاب در هر زمانى جديد است و تا روز قيامت نزد هر قومى تازه باشد.

فرشته اى ميان آسمان و زمين

رسول خدا صلى الله عليه و آله در مورد فترت وحى سخن مى گفت ، پس ‍ فرمود:

در حالى كه راه مى رفتم صدايى از آسمان شنيدم ، سر برداشتم ، ناگهان ديدم فرشته اى كه در غار حرا بر من
نازل شده بود، در ميان زمين و آسمان نشسته است ، از اين منظره مرا رعب فراگرفت . به منزل بازگشتم و
گفتم مرا بپوشانيد! پس مرا پوشانيدند و خداوند اين سوره را نازل فرمود:

يا ايهاالمدثر قم فانذر و پس از آن وحى پياپى مى رسيد و انقطاعى حاصل نمى شد. (58)
اين حديث در كتاب وحى محمدى بدون ذكر منبع آن آورده شده است . (59)

معلمين اعزامى

بعد از جمع آورى قرآن ، 5 تن از معلمين قرآن جهت تعليم مردم ، به ميان آنان اعزام گرديدند.

بدين ترتيب كه زيد بن ثابت ماءمور تعليم قرآن در مدينه شد و عبدالله بن سائب به مكه و مغيره بن شهاب
به شام و ابوعبدالله سلمى به كوفه و عامد بن عبدالقيس به بصره اعزام شدند.

اينان كسانى بودند كه قرائت قرآن را مستقيما از رسول خدا آموخته بودند. (60)

استشفاء از قرآن مجيد

سيد محمود حميدى گفت : در مرض عمومى آنفولانزا (محرم 1337 ه .ق ) كه بيشتر اهالى شيراز بدان مبتلا شدند،
من و اهل خانه ام همه مبتلا شديم . من از شدت مرض بيهوش شدم و در آن حال سيد جليل مرحوم سيد ميرزا (امام