جامعه ی مدنی و حاکمیت دینی نسخه متنی

1 ـ مشروعيت ايدئولوژيك

وقتى كه منبع مشروعيت ايدئولوژى، حاكم بر جامعه باشد، آن را مشروعيت ايدئولوژيك مىنامند. نظام سياسى در واقع تجسم كمال مطلوب ها، هدف ها و مقصدهايى است كه اعضاى جامعه را در تفسير راه و توضيح حال كمك مىكند و تصورى از آينده در ذهن مىآفريند. ايدئولوژى، هدف هاى نظام سياسى را تصوير و اعلام مىكند.

2 ـ مشروعيت ساختارى

هر نظام سياسى، اصولى در مورد واگذارى قدرت سياسى و اعمال اقتدار دارد و بر پايه ى اين اصول از مردم مىخواهد كه اعتبار ساختارها و هنجارهاى رژيم را بپذيرند. اگر اعتبار ساختارها و هنجارهاى رژيم پذيرفته شود، مشروعيت ساختارى به وجود مىآيد.

3 ـ مشروعيت شخصى

اگر رهبران، شخصيت و رفتار برجسته اى داشته باشند و اگر مردم آن ها را قابل اعتماد و علاقه مند و متوجه به مسائل خود بدانند يا از آن ها بخواهند جامعه را به طرز ديگرى اداره كنند و آن ها هم بپذيرند، واقعيت غيرقابل انكارى پديدار مىشود كه آن را مشروعيت شخصى مىنامند.1

گريس جونز منابع مشروعيت نظام سياسى انگلستان را بدين شرح گفته است:

1 ـ تداوم نهادهاى سياسى و اجتماعي

2 ـ سنت عدم خشونت

3 ـ باورهاى ديني

4 ـ باور به ارزش ها

5 ـ روند آزادى و يك دلى انتخاباتي

6 ـ جامعه ى هماهنگ و يك پارچه و تداوم سنت هاى آن

7 ـ فرهنگ سياسى انطباق پذير

1. عالم، عبدالرحمن، ص 108.