مبانی اخلاق اسلامی نسخه متنی

[گاهي] بنده نماز مىخواند [ولى حتي] يك ششم يا يك دهم از نمازش [هم [نوشته نمىشود [يعنى قبول نمىشود] همانا براى بنده از نمازش آن قسمت كه در آن تعقل و توجه داشته [مورد قبول قرار گرفته و] نوشته مىشود.

2. امام زين العابدين (عليه السلام):

اِنَّ الْعَبْدَ لا يُقْبَلُ مِنْ صَلاتِهِ اِلاّ ما اَقْبَلَ عليه مِنْها بِقَلْبِهِ.(1)

همانا نماز بنده قبول نمىشود، مگر قسمتى از آن، كه با قلب خود، بدان اقبال و توجه داشته باشد.

3. امام صادق (عليه السلام):

مَنْ صَلّى وَ اَقْبَلَ عَلى صَلاتِهِ لَمْ يُحَدِّثْ نَفْسَهُ وَ لَمْ يَسْهُ فيها اَقْبَلَ اللّهُ عَلَيْه ما اَقْبَلَ عَلَيْها فَرُبَّما رُفِعَ نِصْفُها وَ ثُلْثُها وَ رُبْعُها وَ خُمْسُها. وَ اِنَّما اُمِرَ بِالسُّنَّةِ لِيُكَمَّلُ ما ذَهَبَ مِنَ الْمَكْتُوبَةِ.(2)

كسى كه نماز بخواند و در آن اقبال (حضور قلب) داشته باشد، خداوند به او توجه مىكند، به همان اندازه كه او به نماز توجه مىكند. چه بسا نصف يا يك سوّم يا يك چهارم و يا يك پنجم از نماز بالا مىرود [و قبول مىشود[ و همانا به نماز مستحبّى امر شده است تا آنچه از [حضور قلب در] نماز واجب از دست رفته است، تكميل شود.

4. پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم):

مَنْ صَلّى رَكْعَتَيْنِ وَ لَمْ يُحَدِّثْ فيها نَفْسَهُ بِشَىءٍ مِنْ اُمُورِ الدُّنْيا غَفَرَاللّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ.(3)

اگر كسى دو ركعت نماز بخواند و در آن نماز، در دل با خود در مورد امور

(1). شيخ صدوق، علل الشرايع، ص 232.

(2). برقى، محاسن، ج 1، ص 97.

(3). بحار الانوار، ج 84، ص 249.