مبانی اخلاق اسلامی نسخه متنی

بيش نيست، نه مىبيند و نه مىشنود، شرم مىكند، امّا من از خداى خود كه حاضر و ناظر و مراقب من و همه بندگان خويش است، شرم نكنم.

البته مراتب شرم و حيا به تناسب شناخت و معرفت است. هر كسى معرفتش نسبت به ذات ربوبيت كمتر باشد، به همان نسبت حيا و شرم او از مقام عظمت ذات ربوبى كمتر است. اگر گاهى انسان‏ها را كه با كمال بى شرمى در محضر خالق كاينات گناه مىكنند و خواسته خود را بر خواسته الهى مقدم مىدارند و در واقع در برابر الوهيّت خداوند براى خود الوهيّت معتقدند، كه اين عين شرك است. تمام اين امور، در اثر كاستى معرفت است. و اگر اولياى خدا دست به گناه نمىزنند، بلكه خيال معصيت هم نمىكنند، به خاطر معرفت والاى آنها نسبت به خداى بزرگ است.

در اين باره مولوى مىگويد:

(1). مثنوى، دفتر دوم، ابيات 503 ـ 510.