مبانی اخلاق اسلامی نسخه متنی

از جا برخاست و نخست مردم را امر به خوددارى و آرامش نمود، سپس دو گوشه دامنش را به دست گرفت و در بين صفوف جماعت به راه افتاد و فرمود هر كسى ريش شيخ را دوست مىدارد، به اين سيد كمك كند. مردم به احترام شيخ كمكهاى فراوانى كردند و از حلم و تحمّل بزرگواى شيخ تعجب نمودند. شيخ تمام پول‏ها را به سيد بخشيد و عذر خواهى نمود.

همچون اميرالمؤمنين كه مىفرمود:

وَلَقَدْ اَمَّرُّ عَلَى الَّلئيمَ يَسُبُّبنى فَمَرَرْتُ ثّمِّةَ قُلْتُ لا يَعْنينى.(1)

قرآن شريف فرمايد:

اَلّذينَ يَمْشُونَ عَلَى الاْرْضِ هَوْنا وَ اِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلوُنَ قالوُا سَلاما.(2)

[مؤمنان] كسانى هستند كه با آرامش روى زمين راه مىروند و چون نادانان بر آنها خطاب كنند، آنان در پاسخ مىگويند: سلام.

پيامبر گرامى اسلام به عالىترين مقام انسانيت رسيده بود. از عالم ماده و طبيعت به ماوراى عالم طبيعت عروج نموده و قدم بر فرق كل طبيعت نهاده، به منزلتى واصل شده بود كه فرشته وحى (يعنى بزرگ‏ترين فرشته علم و معرفت كه واسطه ميان مقام ربوبيت و رسالت و رابط بين خدا و رسولان است) از وصول بدان عاجز مانده بود؛

(1). «از كنا ر شخص پستى عبور مىكردم و مرا ناسزا مىگفت. [با بىاعتنايي] از آن جا گذشتم و با خود گفتم مرادش من نيستم».

(2). فرقان (25) آيه 65.