میزان الحکمه جلد 13

بنابراين , عقلا رواست كه برخى از كسانى كه به پيامبر ايمان آوردند, در ظاهر دين آن حضرت ازاو
پـيـروى كـنـنـد بـه امـيد اين كه از اين طريق به آرزوى خود يعنى پيشوايى و رياست و حاكميت
دست يابند بديهى است كه آثار ناشى از اين گونه نفاق ,حادثه آفرينى و دسيسه چينى بر ضد اسلام
ومـسلمانان و ضربه زدن به جامعه دينى نيست , بلكه لازمه اش اين است كه حتى الامكان اسلام را
تـقـويـت كنند و در راه دفاع از آن از مال و مقام خود بگذرندتا بدين وسيله كارها رو به راه شود و
زمينه اى براى بهره گيرى آنان از اسلام و در آوردن آن در خدمت منافع شخصى شان فراهم آيد.

الـبـتـه چـنـيـن مـنـافـقـانى , چنانچه علايم و نشانه هايى از دين بيابند كه مثلا با هدف و آرمان
ريـاسـت طـلـبى و سلطه جويى شان ناسازگار باشد مكارانه با آن مخالفت و ضديت خواهند كرد تا
قضيه را درمسيرى بيندازند كه آنان را به هدف پليدشان برساند.

هـمـچـنـيـن ايـن امكان وجود دارد كه برخى مسلمانان در دين خود شك و ترديد كنند و از دين
خـويـش بـرگـردند, اما اين ارتداد خود را مخفى نگه دارند كمااين كه خداوند متعال مى فرمايد : ((اين بدان سبب است كه آنان ايمان آوردند اما سپس كافر شدند ))همچنين اين امر از لحن آيه اى
مـانند ((اى كسانى كه ايمان آورده ايد, هر كه از شما از دينش برگردد زودباشد كه خداوند مردى
را بياورد)) پيداست .

هـمچنين آن دسته از مشركان مكه كه در روزفتح اين شهر ايمان آوردند, ايمان اكثر آن ها ازروى
صـداقـت و اخـلاص نـبـود كسى كه در حوادث سال هاى دعوت دقت كند, برايش روشن مى شود
كه اگر انبوه سپاهيان مسلمان و درخشش شمشيرهاى آنان بر فراز سر كفار در روز فتح مكه نبود,
بى گمان كفار مكه و اطراف آن ـ به ويژه سران و اشراف قريش ـ به پيامبر(ص ) ايمان نمى آوردند با
ايـن حـال چـگونه مى توان حكم كرد كه در دل هاى اين عده نور ايمان و در جان هايشان اخلاص و
يـقين پديد آمد و همگى داوطلبانه و با رضايت خاطر به خدا ايمان آوردند و خزنده نفاق هرگز در
جان آنان نخزيد.

ثانيا : اين سخن كه جريان نفاق تا نزديكى هاى رحلت پيامبر(ص ) ادامه يافت و بعد از درگذشت آن
حـضـرت قـطـع شـد, صـحت ندارد البته با رحلت پيامبر و تشكيل خلافت , خبر دادن از منافقان
قـطع شد و اثر آن ها محو گرديد و آثار و نشانه هاى مخالفت و توطئه ها و دسيسه چينى هاى شوم و
پليدكه قبلا خودنمايى مى كرد, ديگر بروز نكرد.