لطفا منتظر باشید ...
ـ امـام سـجاد(ع ) هرگاه آيه ((و ان تعدوانعمة اللّه لا تحصوها)) را مى خواند مى فرمود :منزه است خـدايـى كـه بـه هيچ كس توان شناخت نعمت هايش را نداد مگر همين اندازه كه بدانند از شناخت
نـعـمـت هـاى اونـاتـوانـند, همچنان كه به هيچ كس قدرت برشناخت خويش را نداد, مگر همين
اندازه كه بدانند از ادراك او ناتوانند پس خداوندعزوجل آگاهى عارفان را از اين نكته كه ازشناخت
(و بـه جـا آوردن ) شكر او قاصرند,مورد قدردانى قرار داد و همان آگاهيشان ازتقصير را به منزله
سـپاسگزارى ايشان قرارداد همچنان كه علم عالمان را از اين نكته كه او را در نمى يابند, دانست و
هـمـان را (بـه مـنـزله ) ايمان قرار داد, زيرا مى دانست كه اندازه توان بندگان همين است و از آن
فـراتـرنـتوانند رفت هيچ يك از خلقش , به نهايت عبادتش دست نيابند,چگونه به نهايت عبادت كسى
دست يابند كه او را نهايت و چگونگى نيست ؟ خداوندبسى برترازاين حرف هاست .
ـ امـام عـلـى (ع ) ـ در سفارش به كميل ـ :اى كميل , تو هيچ گاه از نعمت و عافيت خداى عزوجل
بى بهره نيستى پس در هيچ حال از ستايش و تمجيد و تسبيح و تقديس وشكر و ياد او دست برندار.
ـ در نـعـمـتى كه براى تو پديد آورده ,يا گناهى كه از تو فروپوشانده , يا بلايى كه ازتو دور ساخته ,
چشم بر هم زدنى از لطف اوبى بهره نبوده اى .
ـ ستايش خداوند را در حالى كه ازرحمتش نوميد و از نعمتش خالى نه (ايم ).
ـ در بيان قدرت خداوند ـ : منزهى تو, چه بزرگ است مقام و منزلت تو! و چه بسيار است نعمت هاى
تو در دنيا و چه كوچك است اين نعمت ها در برابرنعمت هاى آخرت .
ـ اگـر دربـاره قـدرت عظيم ونعمت هاى بزرگ و بى شمار خداوند مى انديشيدند,بى گمان به راه
(راست ) بر مى گشتند و ازعذاب سوزان مى ترسيدند, اما دل ها بيمار وديدگان معيوبند!.
