مدخلی بر انقلاب اسلامی نسخه متنی

ديداركنندگان مجبور بودند كه در حضور خانواده سلطنتى، عقب عقب راه بروند و خيلى از مراسم پوچ ديگر. حسنين هيكل كه در گفتگوها و ملاقاتهاى خود با شاه، چنين رفتارهاى خودپسندانه را مشاهده كرده بود، مى نويسد: اين نظريه براى من ثابت شده كه هرچه تشريفات يك دربار بيشتر سفت و سخت باشد، به همان اندازه، مردم كشور از فشار بيشترى رنج مى برند. (1) وى با اشاره به انحصار تصميم گيرى در شخص شاه مى نويسد; همه اطرافيان شاه در مقابل او خم مى شدند; زيرا همگى از مخلوقات او بودند. هرچه قدر و قيمت او به تصّور خودش افزايش مى يافت، به همان ميزان از قدر و قيمت اطرافيان او كاسته مى شد، در واقع، بدون او، اطرافيانش هيچ چيز نبودند; (2) ملت ديگر جاى خود دارد.

البته بسيارى از چاپلوسان و متملّقين حرفه اى نيز در دولت، مجلس و جاهاى ديگر بودند كه اين جّو كاذب و ناميمون را دامن مى زدند و تصوّر موهوم شاه را برايش واقعى جلوه مى دادند. در آغاز دوره 21 مجلس، مجلسين با تشريفات بسيار و با خطابه هاى مفصل و تحقيقات علمى انديشمندان، به اين نتيجه رسيدند كه شاه مافوق انسانهاست و درايت و نبوغ و علم و فكر و عقل و هوش شاه غير از ديگران است; او منجى ايران قلمداد شد كه انقلاب سفيد را به ثمر رساند و قرنها از ملت جلوتر بود، بنابراين عناوينى مانند اعلى حضرت همايون، شاهنشاه و خدايگان براى او كافى نيست و بايد بيش از اينها از او ياد كرد.

مطالعات همه جانبه متملقين و چاپلوسان حرفه اى به نتيجه رسيد و تصويب شد كه لقب «آريامهر» براى وى شايسته است. با تشريفات و جشنهاى بسيار، اين لقب تقديم حضور شاه شد و او هم با منّت فراوان قبول نمود. او به شعار «شاه - خدا -ميهن» قناعت نداشت و «خدايگان» ديگر او را ارضاء نمى كرد و بايد خورشيد آرياييها در همه اعصار مى شد. تا آنجا پيش رفت كه خبرگزاريها هم اين خيالات را به

1. حسنين هيكل، پيشين، ص 174.

2. همان، ص 175.