لطفا منتظر باشید ...
2ـ اصل امامت
امامت يكى از اصول اعتقادى مذهب شيعه است. اين اصل اعتقادى واجد مايه ها و مفاهيمى است كه ارتباط مستقيم با مبارزه و انقلاب دارند و شيعيان به دليل اعتقاد به جانشينى ائمه معصوم (عليهم السلام) از پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) ، براى دفاع از عقيده خود و به اجرا گذاشتن آن، دست به مبارزه و انقلاب مى زنند. اصل امامت از چند طريق به مبارزه و انقلاب متصل مى شود. الف ـ مفهوم امامت: امامت در انديشه شيعه، جداى از پيشوا و مقتداى دينى و معنوى امّت، مفهومى كاملاً سياسى دارد كه عصاره آن عبارت است از هدايت و رهبرى مقتدرانه امّت در صحنه حيات اجتماعى. امام و پيشوا كسى است كه پيشاپيش يك جمع حركت مى كند و راهبرى ايشان را در يك مسير بر عهده دارد. (2) از اين نظر، معناى لفظى امامت، واجد پويايى و تحرك، همراه با آگاهى و اقتدار است، همچنانكه امّت نيز يك كاروان در حال حركت در مسير الى الله است كه براى طى طريق خود در كمال امنيت و سلامت و سعادت، احتياج به راهبر و «بلد راه» دارد و امام قافله سالار اين كاروان است. از اين نظر، امامت يك مفهوم كاملاً انقلابى و فعال و حركت آفرين است كه شيعه آن را به عنوان مدل حكومتى و قالب اجرايى حكومت در صحنه اجتماعى پذيرفته است. رهبر اين قافله در حال حركت به سوى خدا، متناسب با ماهيت اين جامعه است1. براى ملاحظه آيات قرآنى در اين زمينه ر. ش. به: عميد زنجانى، پيشين، ص 70 ـ 79. 2. محمدحسين طباطبايى، شيعه در اسلام، (قم: دارالتبليغ اسلامى، 1348)، ص 109.
