اِشهاد در صحنه غدير - شمیم ولایت نسخه متنی

اِشهاد در صحنه غدير

خداي سبحان در موطن خاص گرفتن ميثاق از انسان‏ها آنان را بر خودشان گواه ساخت و به آنان فرمود:

آيا من پروردگار شما نيستم؟

گفتند: چرا گواهي داديم؛
(وإذ أخذ ربّك من بني ادم من ظهورهم ذرّيتهم وأشهدهم علي أنفسهم ألست بربّكم قالوا بلي شهدنا أن تقولوا يوم القيامة إنّا كنّا عن هذا غافلين)[1]. خليفةاللّه و انسان كامل، يعني رسول‏اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم نيز كه آثار خدايي در او جلوه كرده است، به عنوان آيت كبراي حق در روز غدير از مردم اقرار گرفت و فرمود:

اي مردم! آيا من از خود شما به شما اولي نيستم؟

گفتند: چرا؛ «ايّها النّاس ألست أولي بكم من أنفسكم؟ قالوا بلي» .

آنچه در ميثاق الهي گذشت، اشهاد و اقرار و اعتراف به ربوبيّت خدا وعبوديّت انسان‏ها بود و در غدير خم اشهاد براي ولايت و رهبري و خلافت.

شاهد گرفتن براي آن است كه انسان بر اساس واقعيتي تصميم بگيرد و تسليم شود. خدا ربوبيّت خود و عبوديّت ما را به ما نشان داد و براي گرفتن پيمانِ اطاعت و پذيرشِ شريعت و تكليف از ما پرسيد: آيا من پروردگار شما نيستم؟ ما گفتيم: آري. پيامبر نيز مردم را بر نبوّت خود شاهد گرفت و حاضران در صحنه غدير گفتند: آري. بعد فرمود لازمه پذيرش نبوّت و ولايت من پذيرش امامت و ولايت وصي من علي(عليه‌السلام) است.

بسياري از ائمّه(عليهم‌السلام) به واقعه غدير احتجاج و استدلال كرده‏اند. اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) نيز پس از حادثه خلافت استشهاد كرد و فرمود: مردم! مگر در غدير و موارد ديگر شاهد نبوديد كه پيامبر مرا وصي قرار داد، پس بايد رهبري مرا بپذيريد.

وجود مبارك اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) در نهج‏البلاغه مي‏فرمايد: به خدا سوگند من از همه مردم حتي از خود مردم به آن‏ها أولي هستم: «فواللّه إنّي لأولي النّاس بالنّاس»[2].

اين اولويت تعييني است، نه تفضيلي. آنچه وجود مبارك حضرت امير(عليه‌السلام) در اين خطبه نهج‏البلاغه بيان فرمود، از خطبه غديريه پيغمبرصلي الله عليه و آله و سلم استفاده كرده است.

[1] ـ سوره اعراف، آيه 271.

[2] ـ نهج البلاغه، خطبه 811.