محورهاي اختلاف مقدّس - شمیم ولایت نسخه متنی

اوّلاً
پايه اختلاف مذموم را هوا و هوس و بغي و سركشي
تشكيل مي‏دهد؛
(بغياً بينهم)[1]. ثانياً، خداي سبحان براي حلّ اختلاف نظر راه‏هايي را نشان داده است كه پيروي عالمانِ ديني از يك‏ديگر جايز است، مگر آن‏كه به علم وجداني ثابت شده باشد كه طرف مقابل خطا رفته است كه وجود علم وجداني در مسايل فقهي بسيار اندك است.

محورهاي اختلاف مقدّس

اختلاف مقدس كه پيش از نزول وحي رخ مي‏دهد و انبيا براي رفع آن آمده‏اند، محورهاي گوناگوني دارد كه به آن‏ها اشاره مي‏كنيم:

الف. اختلاف درباره آداب زندگي و وظايف فردي؛ مانند اختلاف در كيفيّت و مقدار تغذيه و چگونگي خواب و استراحت. گرچه اين اختلاف موجب هرج و مرج در جامعه نمي‏شود، ليكن بايد معلوم شود كه حق با كيست.

ب. اختلاف در زمينه مسايل اجتماعي و روابط عمومي؛ مانند اختلاف در قوانين تجاري و غير تجاري. اگر اين اختلاف حل نشود، موجب هرج و مرج در جامعه مي‏گردد.

ج. اختلاف در چگونگي بهره‏برداري از مواهب طبيعي؛ مثلاً شخصي نحوه‏اي از بهره‏برداري را حلال بداند و ديگري حرام يا برعكس. اين اختلاف به وحدتِ اجتماع آسيب مي‏رساند، و كسي مي‏تواند اين اختلافات را حلّ نمايد كه در مقام ثبوت از اشتباه مصون باشد و در مقام اثبات مورد پذيرش مردم باشد.

پيامبران الهي چون فرستاده خدايند و براي اثبات ادّعاي خود معجزه آورده‏اند، از خطا و اشتباه مصونند، و چون پيام آنان مطابق با واقع و هماهنگ با فطرت مردم
است، مورد پذيرش هستند. از اين‏رو، آنان مي‏توانند محورهاي سه‏گانه اختلاف را حل كنند و مردم را به اتّحاد در بينش و منش دعوت نمايند.

[1] ـ سوره بقره، آيه 213.