دنيا بازيچه و سرگرمي - شمیم ولایت نسخه متنی

دنيا بازيچه و سرگرمي

از بهترين راه‏هايي كه قرآن كريم براي تهذيب دل به انسان ارايه مي‏دهد، پرهيز از
بازي و بازي‏گري و بازيچه است. افزون بر آن، براي معرفي مصداق نيز دنيا را بازيچه معرفي مي‏كند؛ (إنّما الحيوة الدنيا لعب و لهو... )[1]. از ضميمه اين دو اصل به يك‏ديگر به دست مي‏آيد كه توفيق نزاهت روح وتزكيه نفس و سپس سير به سوي خدا نصيب اهل دنيا نمي‏شود و ممكن نيست كه اهل دنيا مهذّب يا مهذب دنيازده باشند.

قرآن دنيا را «بازيچه» معرفي مي‏كند و در سخنان معصومين، به ويژه حضرت علي(عليه‌السلام) آمده كه دنيا سرگرمي است و شيطان و نفس امّاره مي‏كوشند تا انسان را به دنيا سرگرم كنند. اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) در يكي از نامه‏هاي خود مي‏نويسد: «فإنّ الدنيا مشغلة عن غيرها»[2]؛ دنيا انسان را از غير دنيا باز مي‏دارد. اصولاً هر آن‏چه انسان را از غير دنيا (خدا) باز دارد، بازيچه است.

نشانه بازيچه و سرگرمي بودن دنيا آن است كه اگر كسي به آن مبتلا شود، به آن عادت مي‏كند و زمامش به دست آن وسيله سرگرمي مي‏افتد و در نتيجه اين سرگرمي تا او را فرسوده و خسته نكند و از پا درنياورد، رهايش نمي‏كند. بازي‏گري نيز چنين است؛ يعني بازي، بازي‏گر را به بازي مي‏گيرد و او را به خود مشغول و سرگرم مي‏كند و تا او را خسته نكند، وي را رها نمي‏سازد، چنان كه مواد مخدّر بر فرد معتاد تسلط دارد و او زير سلطه اعتياد است. اگر كسي گرفتار دنيا و زرق و برق، مقام، القاب، پست و ميز شود، اين عناوين او را به بازي مي‏گيرند و وي را مي‏خندانند يامي‏گريانند و نيز او را عصباني مي‏كنند يا راضي نگه‏مي‏دارند.

[1] ـ سوره محمد، آيه 36.

[2] ـ نهج‏البلاغه، نامه 49.