طلب پاداش از خدا - شمیم ولایت نسخه متنی

امّا «مودّت قربي» كه اجر رسالت است:

(... قل لاأسئلكم عليه أجراً إلاّ المودّة في القربي... )[1]، نفع مستقيم آن به خود مردم باز مي‏گردد؛ چون اهل‏بيت(عليهم‌السلام) چراغ‏هاي هدايت و كشتي‏هاي نجات امت هستند و كسي از اين نور بهره مي‏گيرد يا بر اين كشتي سوار مي‏شود كه به آنان علاقه‏مند باشد.

اما كسي كه به آنان مودت و علاقه ندارد، نه تنها از نورشان بهره نمي‏گيرد، بلكه تلاش مي‏كند تا اين جلوه‏هاي فاني نشدني را خاموش سازد. پس، «مودّت قربي» اجر و مزد رسالت نيست، بلكه مقدمه به‏بار نشستن زحمات رسالت است.

بنابراين، اهل‏بيت نبي اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم به تبعيت از خود آن حضرت‏صلي الله عليه و آله و سلم هيچ‏گونه چشم‏داشتي از مردم نداشتند، چنان كه ساير انبيا(عليهم‌السلام) نيز چنين بودند.

طلب پاداش از خدا

معصومين(عليهم‌السلام) تنها از خدا اجر و مزد مي‏خواهند، چنان‏كه در قرآن كريم مي‏خوانيم: (...إن أجري إلاّ علي الله وهو علي كل شي‏ءٍ شهيد)[3]؛ اجر من فقط بر خداست و او شاهد بر همه چيز (از جمله زحمات رسالت) است. صفحه جان و سراسر وجود معصومين(عليهم‌السلام) را حبّ پروردگار و عشق و ارادت به او پر كرده است.

از اين رو، به درگاه محبوبشان عرضه مي‏دارند: خدايا! اگر جهنم فروزان و عذاب روان‏سوز و جان‏گداز آن را تحمل كنيم، فراق و جدايي از تو و دوستان تو و
نيز اجتماع با دشمنان تو را چگونه تحمل كنيم؟

[1] ـ سوره شوري، آيه23.

[2] ـ مثنوي معنوي، دفتر دوم، بيت 5745.

[3] ـ سوره سبأ، آيه47.