اسناد داده نميشود.بنابراين، معناي جامع رحمت كه هم ميتوان به خدا نسبت داد و هم به مخلوق او، همان «اِعطا و اِفاضه براي رفع حاجت نيازمندان» است، در نتيجه هر يك از نعمتهاي بيپايان اِلهي، همانند رسالت، امامت، شريعت، كتاب و امثال آن كه در هدايت انسان نقش دارد، مصداق رحمت اِلهي است.
رحمت بيمنّت
درس رحمت، عطوفت، گذشت و مهرباني بيمنت را بايد از مكتب معصومين(عليهالسلام) آموخت، زيرا احسان و انعام انسانها به يكديگر معمولاً با انتظار مقابلهبهمثل، انتظار تشكر و... همراه است، ليكن ترحّم و تفضّل اهلبيت(عليهمالسلام) صرفاً براي خداست و انتظار مقابله به مثل، تشكر و قدرداني از هيچ كس را ندارند؛ يعني همانگونه كه خداي سبحان با رحمت عامّ و گسترده خويشْ موجودات را خلق كرده، نيازمنديهاي آنها را برآورده ميكند و از هيچ كس انتظار پاداش و تشكر ندارد، آنان نيز چون مظاهر رحمت عامّ خداوند هستند، حوايج مادي و معنوي مخلوقات اِلهي را برآورده ميكنند و انتظار پاداش و تشكر شخصي از كسي ندارند.آنان نه تنها شعارشان در مورد رسالت (...قل لاأسئلكم عليه أجراً... )[1] است، بلكه در مورد اِطعام و احسان خود نيز ميگويند: (إنّما نُطْعمكم لوجه الله لانريد منكم جزاءً ولاشكوراً)[2]؛ فقط براي رضاي خدا شما را اطعام ميكنيم و از شما نه توقّع پاداش داريم و نه انتظار تشكر و قدرداني؛ يعني همانگونه كه «حبّاً لله» خدا را عبادت ميكنند، ساير اعمال خود را نيز فقط «حباً لله» انجام ميدهند.[1] ـ سوره انعام، آيه90. [2] ـ سوره انسان،آيه9.