اتحاد مطلوب و نا مطلوب - شمیم ولایت نسخه متنی

اتحاد مطلوب و نا مطلوب

اگر اتحاد و اجتماع بر مدار اجراي حقّ نباشد، بر ضلالت و گمراهي خواهد بود و چنين اتحادي نمي‏تواند مقدّس و مطلوب باشد.
حضرت اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) درباره جامعه پيش از اسلام كه جامعه‏اي مجتمع بر محور شرك و جاهليّت بود، مي‏فرمايد:

و لقد كنّا مع رسول‏الله‏صلي الله عليه و آله و سلم نقتل ابأنا و أبنأنا وإخواننا و أعمامنا، ما يزيدنا ذلك إلّاايماناً وتسليماً... فلمّا رأي الله صدقنا أنزل بعدوّنا الكَبْتَ و أنزل علينا النصر...[1].

يعني ما در ركاب رسول‏خداصلي الله عليه و آله و سلم بوديم و با پدران، فرزندان، برادران و عموهاي خود جنگ مي‏كرديم و اين مبارزه، بر ايمان و تسليم ما مي‏افزود.... پس آن‏گاه كه خدا راستي و اخلاص ما را ديد، خواري و ذلّت را بر دشمنان ما و پيروزي را بر ما نازل كرد.

هم‏چنين آن حضرت درباره اتحاد بر تفرقه كه امري زيان‏بخش است، و نيز پراكندگي و اختلاف بر محور اتّحاد مي‏فرمايد:

...فاجتمع القوم علي الفرقة وافترقوا علي الجماعة كأنّهم أئمّة الكتاب وليس الكتاب إمامهم فلم يبق عندهم منه إلّاإسمه ولايعرفون إلّاخطّه و زبْره...[2].

يعني مردم در آن روز بر تفرقه و پراكندگي اتحاد مي‏كنند و در اتحاد و يگانگي پراكندگي دارند؛ گويا اين مردم پيشوايان قرآنند و قرآن پيشواي آنان نيست. در اين هنگام جز نامي از قرآن نزدشان باقي نماند و جز خطوط آن چيزي نشناسند....
پس هر اتحادي مطلوب نيست، بلكه بايد محور و هدف اتحاد مورد دقت قرار گيرد و با توجه به آن، حق يا باطل بودن اتحاد و مرتبه آن تعيين شود؛ به سخن ديگر، حسن اتحاد ذاتي نيست، بلكه اتحاد اقتضاي حسن يا قبح را دارد.

[1] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 56.

[2] ـ همان، خطبه 147.