اثبات وجود خدا - شمیم ولایت نسخه متنی

هستي خدا نامحدود است، به همين دليل هم بر اهل مسافر احاطه دارد و هم بر خود مسافر، هم نيازهاي او را در منزل برطرف مي‏كند و هم مشكلات وي را در سفر مرتفع مي‏سازد.
علي(عليه‌السلام) در جاي ديگر مي‏فرمايد:

وإنّك أنت الله الّذي لمْ تتناهَ في العقول فتكون في مَهبِّ فكرها مكيّفاً، ولا في رويّات خواطرها، فتكون محدوداً مصرّفاً[1]؛ هرگز در عقل‏ها نمي‏گنجي و هيچ خردمندي نمي‏تواند تو را چنان كه هستي بيابد. اگر جز اين بود، متناهي و داراي آغاز و پايان خواهي بود. نه در عقل‏ها مي‏گنجي تا وزش فكر و انديشه به تو كيفيت بدهد و نه خاطره‏ها به تو راه مي‏يابد، بلكه عقل و فكر آفريده تو تحت قلمرو قدرتت قرار دارد و محدود و محاط به تو است. بنابراين، هرگز نمي‏توان به كنه ذات و صفات خدا راه يافت، بلكه عقل مي‏فهمد كه آن را نمي‏فهمد. از اين رو، آن‏چه به نام معرفت خدا مي‏يابد با اعتراف ضميمه مي‏كند و مي‏گويد: «ما عرفناك حقّ معرفتك»[2]؛ آن‏چنان كه شايسته است، تو را نشناختيم.

اثبات وجود خدا

بخشي از استدلال بر شناخت خدا در يكي از خطبه‏هاي بلند توحيدي حضرت علي(عليه‌السلام) بيان شده است؛ آن حضرت مي‏فرمايد: هر موجودي كه از هستي بهره‏اي دارد، ولي به موجودي غير از خود تكيه دارد و هستي خود را از او گرفته است، معلول است: «كُلُّ قائمٍ في سِواه مَعْلول»[3]. اين جمله هم نظام علّيت و معلوليّت را تثبيت مي‏كند و هم جهان هستي را به دو بخش علّت و معلول تقسيم مي‏كند.

[1] ـ نهج‏البلاغه، خطبه91.

[2] ـ بحارالأنوار، ج6، ص292.

[3] ـ نهج البلاغه، خطبه 681.