اسناد اسماي حسنا به خدا - شمیم ولایت نسخه متنی

علم ذاتي خداوند قبل از تحقق موجودات وجود دارد و وابسته به امري خارج از ذات او نيست؛ يعني خداي سبحان، پيش از خلق اشيا به تمام جزئيات علم داشت، چنان‏كه بعد از خلق آن‏ها و نيز پس از معدوم شدن عالَم نيز علم خواهد داشت و در اين جهت براي او تفاوتي نيست.

امّا علم فعلي خداوند از متن فعل او انتزاع مي‏شود، مثلاً در علم اَزلي خدا چنين بود كه فلان شاخه گل، در زمان معلوم، مكان معين و با خصوصيات معيّني خواهد روييد. اين علم خدا از ازل بوده است، چنان‏كه قدرت او نيز از ازل وجود داشته است. لذا فيض او كه «دائم الفيض» است، از ازل بود و هيچ‏گونه نقصي از جهت او وجود نداشت (البته تمام فيوضات اِلهي چنين است)، ليكن عالم طبيعت كه محل دريافت فيوضات اِلهي است، استعداد و توان دريافت جميع فيوضات را يك‏جا و يك دفعه ندارد و تابع شرايط زماني، مكاني و... است.

از اين‏رو، سال‏ها از پي هم مي‏گذرد تا آن زمان معلوم فرا مي‏رسد و آن شاخه گل در همان نقطه معين مي‏رويد. بدين ترتيب، علم ذاتي خدا به انضمام قدرت او منشأ پيدايش اين شاخه گل مي‏شود؛ به سخن ديگر، اين شاخه گل همان بروز و ظهور علم و قدرت ذاتي خداوند است.

اسناد اسماي حسنا به خدا

قرآن كريم پس از ذكر برخي از اسما و صفات خداي سبحان[1] مي‏فرمايد:

[1] ـ مرحوم استاد علامه طباطبايي در ذيل آيه180 از سوره اعراف، صد و بيست و هفت نام از نام‏هاي خدا را كه در قرآن كريم آمده، به صورت الفبايي ذكر كرده است؛ هرچند كه ديگران بيشتر از آن نيز گفته‏اند.