تهديد دنيا - شمیم ولایت نسخه متنی

دنيا از يك‏سو باغ و بوستان و قصر و زرق و برق‏هاي چشم پركن را نشان مي‏دهد و از طرف ديگر بيمارستان، تيمارستان، مرگ و گورستان را. پس اگر جواني،
فربهي، تنومندي و شادي را ارايه كرد، فرتوتي، سالمندي و نگراني‏هاي آن را نيز ارايه داد، ولي انسان فريفته چهره زيباي آن مي‏شود؛ (...ولكنّكم فتنتم أنفسكم و تربّصتُم وارتبتم وغرّتكم الأمانيّ حتّي جاءَ أمرالله وغَرَّكم بالله الغرور)[1].

امير بيان(عليه‌السلام) در سخن كوتاه و پرنغزي مي‏فرمايد: «والدهر يومان: يوم لك ويوم عليك، فإذا كان لك فلاتبطر وإذا كان عليك فاصبر»[2]؛ دنيا دو روز است: روزي به سود تو و روزي به زيان تو است. آن‏روز كه به سود توست، به خوش‏گذراني نكن و مغرور مشو، و زماني كه به زيان تو بود، شكيبا باش.

تهديد دنيا

دنيا وعيد مي‏دهد و به آن عمل مي‏كند. او زنگ خطر مي‏زند كه اگر سن آدمي از مرز چهل گذشت، به خط پاياني لذايذ رسيده است و اگر هم آينده خوبي باشد، بهتر از گذشته نيست. دنيا تهديد كرد هنگامي كه سن انسان از چهل به فزوني گذاشت، نعمت‏هاي اِلهي را يكي پس از ديگري از او مي‏گيرد و گرفت؛ (ومن نعمّره نُنَكّسهُ في الخلق أفلا يعقلون)[3].

آدمي به چشم خود مي‏بيند كه به اين وعيد عمل مي‏شود؛ يعني توان انسان به ناتواني، تذكرها به فراموشي، و همه شهرت‏ها به خاموشي و انزوا ختم مي‏شود؛ «ولهي بما تعدك من نزول البلاء بجسمك والنقص في قوّتك أصدق وأوفي من أن تكذبك أو تغرّك»[4].

[1] ـ سوره حديد، آيه 14.

[2] ـ نهج‏البلاغه، حكمت 396.

[3] ـ سوره يس، آيه 68.

[4] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 223.