ولايت فقيه، تداوم امامت - شمیم ولایت نسخه متنی

ولايت فقيه، تداوم امامت

همان‏گونه كه كافران در انتظار مرگ پيامبر بودند تا بساط دين برچيده شود، و كوثر و غدير آنان را ناكام كرد، دشمنان ولايت و امامت علي(عليه‌السلام) نيز توطئه حادثه نوزدهم ماه مبارك رمضان را پديد آوردند تا با رحلت علي بن ابي‏طالب(عليه‌السلام) مشكل خود را حل كنند. آن‏ها نمي‏دانستند كه در پي غروب هر ستاره در سپهر ولايت، اختر فروزان و تابناك ديگري طلوع مي‏كند ومي‏درخشد. امام باقر(عليه‌السلام) مي‏فرمايد: ما همانند ستارگان آسمان هستيم. هرگاه ستاره‏اي ناپديد شود، ستاره‏اي ديگر طلوع مي‏كند؛ «إنّما نحن كنجوم السماء كلّما غاب نجم طلع نجم آخر»[1]. چنين نيست كه ستاره‏هاي فروزان همه غروب كنند. اگر در كرانه غربِ مرگ امامي رحلت كند، در كرانه شرقِ حيات امامي ديگر متولد مي‏شود.

در عصر غيبت كبرا نيز دشمن نمي‏تواند از غيبت سود جسته، بگويد با غيبت امام زمان(ارواحنا فداه)«نتربّص به ريب الغيبة»، زيرا در عصر غيبت نيز رهبري و زمامداري ولي فقيه حافظ و نگهبان مرزهاي دين و نظام اسلامي است.

فقيه داراي شخصيتي حقيقي است كه از آن جهت بر ديگران امتيازي ندارد، بلكه با آنان يكسان است. امّا شخصيتي حقوقي نيز دارد و آن فقاهت، عدالت، مديريت، شجاعت و شهامت است. او از اين جهت يك شخص مانند ديگران نيست، بلكه ولي اللّه است. شخصيّت حقوقي ولي اللّه مزاياي فراواني دارد كه بر اثر آن، شخصيّت‏هاي حقيقي بايد از آن پيروي كنند.

[1] ـ اصول كافي، ج 1، ص 833.