مظهريت صفات فعلي - شمیم ولایت نسخه متنی

مظهريت صفات فعلي

گرچه هستي هر آفريده‏اي بر وجود خداي سبحان دلالت دارد، ليكن بايد اعتراف كرد
كه همه سرگردان آن ذاتند. در جايي كه انبيا و عارفان شاهد و واصلان كامل، در ذات خدا سرگردانند: «أمّا الذّات فقد حارت الأنبياء والأولياء(عليهم‌السلام) فيها»[1]، هرگز نوبت به طمع خام انديشمندان و متفكران كه دست‏مايه آن‏ها مفاهيم ذهني است، نخواهد رسيد. صفات ذاتي خداوند نيز عين ذات اوست و حكم ذات را دارد. از اين‏رو از دسترس مخلوقات خارج است.

بنابراين، اگر در قرآن كريم سخن از «لقاء الله» است يا در عرفان مقام «فنا» مطرح مي‏شود، هرگز لقاي ذات و صفات ذاتي يا فناي در ذات يا صفات ذاتي مراد نيست، بلكه همه اين‏ها در محدوده صفات فعلي خداست، زيرا قوام صفات فعلي به اضافه و لحاظ رابطه بين خدا و آفريده‏هاي اوست و چون آفريده‏ها محدوديت دارند، صفات فوق نيز از اين حيث محدود خواهند بود.

صفات فعلي منطقه ممنوع نيست و راه معرفت و شهود اين اوصاف باز است و انسان مي‏تواند با سير آفاقي وانفسي، يعني با تعليم و تزكيه، مظهر فعلي از افعال اِلهي شود؛ چنان‏كه فرشتگان در نزول كتب آسماني بر انبيا و نيز در اِماته و اِحياي انسان‏ها، مظهر هدايت، ميراندن و حيات بخشي خداي سبحان هستند كه در قرآن كريم بدان‏ها اشاره شده است.

مظاهر اسم اعظم

در سير معرفت و شهود اوصاف اِلهي، انبيا(عليهم‌السلام) و به ويژه پيامبر عزيز اسلام‏صلي الله عليه و آله و سلم و نيز اميرالمؤمنين و ائمه معصومين(عليهم‌السلام) داراي جايگاه ويژه‏اند، زيرا آن بزرگواران مظهر «اسم اعظم» خداي سبحان هستند؛ اسمي كه همه اسماي فعلي حق تعالي زير پوشش آن قرار دارند.

[1] ـ شرح فصوص، ج1، ص172.