راه نجات نسخه متنی

بعد هر چه خواستى از خدا مي‌خواهى و حاجتت را از او مسئلت مي‌نمائى كه دعاء بين اذان و اقامه ردّ نمي‌شود.

بعد به گفتن اقامه مي‌پردازى، و همان آدابى را كه ذكر شد رعايت مي‌نمائى بجز تأنّى و نهادن انگشت بر گوش، و بلند نمودن صدا، زيرا كه اقامه بايد از اذان آهسته‌تر گفته شود. و چون از اقامه فارغ گشتى در حاليكه رو به قبله ايستاده‌اى مي‌گوئى:

اَللّهُمَ اِلَيْكَ تَوَجّهْتُ وَ مرْضاتَكَ طَلَبْتُ وَ ثَوابَكَ اِتْبَغَيْتُ وَ بِكَ آمَنْتُ وَ عَليْكَ تَوَكَلّتُ اَللّهُمَ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَافْتَحْ قَلْبِى لِذِكْرِكَ وَ شُكْرِكَ وَ ثَبِتِّنى عَلى دِيْنِكَ وَ لا تُزِعْ قَلْبِى بَعْدَ اِذْ هَدَيْتَنِى وَهَبْ لِى مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً اِنَّكَ اَنْتَ الْوَهاب.

چون صداى مؤذّن را شنيدى آنچه را كه بدان مشغولى رها نما، و بجوابِ مؤذّن پرداز، و آنچه را كه او مي‌گويدتو هم بگو و مي‌توانى وقتى كه او حى على الصلوة و حّى على الفلاح و حى على خيرالعمل مي‌گويد: تو لا حول و لا قوة الاّ بالله العظيم بگوئى. در حديث است كه كسى اين ذكر را قلباً بگويد داخل بهشت گردد.

و سزاوار است كه هنگام شنيدن اذان، قلبت را متوجّه هول و هراسى كه از نداء و فرا خواندن مردمان به صحنة قيامت بانسان دست مي‌دهد، سازى، و با ظاهر و باطن، نداى موذّن را پاسخ گوئى، براى انجام نماز بشتابى و چون صداى مؤذن را شنيدى آن را بشارتى براى خود بدانى، و از شنيدن آن خوشحال و فرحناك گردى.

و به پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) اقتدا نمائى كه مي‌فرمود:

اَرِحْنا يا بِلال.

ما را شادمان ساز اى بلال و از رنج و بلا آسوده نما.

و مي‌بايست كه چون امام براى نماز واجب تكبير گفت تو جز به اقتداء باو بكار ديگرى مشغول نباشى.