1 هم خلافكار را توبيخ كنيم و هم درستكار را تشويق. در آيه قبل خلافكارانى كه در محضر پيامبر صلّى الله عليه وآله بلند صحبت مىكردند توبيخ شدند، اين آيه و آيات بعد، افراد مؤدّب را تشويق مىكند. (انّ الّذين يَغضّون... لهم مغفرة...) آرى، سرزنش وتشويق بايد در كنار هم باشد.2 ادب ظاهرى، نشانه تقواى درونى است. (الذين يغضّون... امتحن اللّه قلوبهم للتّقوى) (يعنى كسانى كه صداى خود را پايين مىآورند، دلهاى باتقوايى دارند)3 اكنون كه در محضر پيامبر صلّى الله عليه وآله نيستيم، باز مسئله ادب در زيارت مرقد حضرت و نسبت به جانشينان حضرت همچنان در جاى خود باقى است.4 ادب هاى مقطعى و لحظه اى نشان دهنده عمق تقوى نيست. (يَغضّون اصواتهم) (فعل مضارع و نشانه استمرار و عميق بودن است)5 در قرآن هرجا كلمه «مغفرت» و«اجر» آمده، اوّل سخن از مغفرت است. زيرا تا از گناه پاك نشويم، نمى توانيم الطاف الهى را دريافت كنيم. (لهم مغفرة و اجرعظيم)
لطفا منتظر باشید ...
