نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 125

مسأله 12 اگر بداند كه يكى از نمازهاى پنجگانه را نخوانده، كفايت مى‏كند خواندن نماز صبح و مغرب و يك چهار ركعتى به قصد ما في الذمّه مردد بين ظهر و عصر و عشاء، و مخيّر است در آن ميانه جهر و اخفات، و اگر مسافر باشد كفايت مى‏كند خواندن مغرب و يك نماز دو ركعتى مردد ميان چهار نماز، و اگر نداند كه حاضر بوده يا مسافر يك مغرب مى‏خواند و يك نماز دو ركعتى ما في الذمه مردد بين چهار نماز و يك نماز چهار ركعتى مردد بين ظهر و عصر و عشاء.

مسأله 13 اگر كسى بداند كه مثلًا نماز صبح از او قضا شده، ولى نداند كه چند دفعه قضا شده، مى‏تواند به اندازه‏اى بخواند كه بيشتر از آن يقين ندارد، و نيز بهتر است كه به اندازه‏اى بخواند كه گمان پيدا كند كه ديگر نماز قضا ندارد، و بهتر از آن اين است كه به اندازه‏اى بخواند كه يقين پيدا كند كه ديگر نماز قضا ندارد. و هم چنين است نمازهاى ديگر، و فرق نمى‏كند كه از اول نداند يا اول مى‏دانسته و بعداً فراموش كرده كه چند نماز بوده.

مسأله 14 اگر بداند كه چند شبانه روز نماز نخوانده، ولى شماره آنها را نداند، مثلًا نداند پنج شبانه روز بوده يا شش شبانه روز، وظيفه‏اش همان است كه در مسأله بالا گفته شد.

مسأله 15 نماز قضا را واجب نيست فوراً به جا آورد، بلكه مى‏تواند هر اندازه بخواهد تأخير بيندازد، مادامى كه باعث سبك شمردن حكم خدا نشود.

مسأله 16 كسى كه نماز قضا به ذمّه دارد مى‏تواند نماز ادايى خود را بخواند، ولى احتياط مستحب آن است كه اول نماز قضا را بخواند، مخصوصاً اگر قضاء همان روز باشد و سزاوار است كه اين احتياط را ترك نكند، بلكه اگر به نماز اداء مشغول شد، مستحب است كه نيت خود را به قضا بگرداند اگر جاى آن نگذشته باشد، و سزاوار است كه اين را هم ترك نكند، مثلًا اگر نماز صبح او قضا شده و فراموش كند و مشغول نماز ظهر بشود اگر در ركعت دوم يادش بيايد