احكام نذر - نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 317

باشد قسم صحيح است و بايد عمل شود، بلكه اگر از اين جهت نيز هيچ طرف بر طرف ديگر مزيت نداشته باشد بعيد نيست صحيح باشد و بايد عمل شود، بلى اگر به حسب غرض عقلا طرف مقابل مزيت دارد قسم صحيح نيست، مثل آن كه قسم بخورد دواى مقوى نخورد.

مسأله 10 بعد از آن كه قسم واقع شد با شرايط صحتش، واجب است وفا كند به موجب آن، و حرام است مخالفت آن و بايد در صورت مخالفت كفاره بدهد.

مسأله 11 كفاره در صورتى واجب است كه عمداً مخالفت كند و اگر از روى نادانى و يا فراموشى و يا غفلت و يا از روى اضطراب يا اجبار و اكراه باشد، كفاره واجب نيست.

مسأله 12 كفاره قسم يك بنده آزاد كردن يا ده نفر مستمند را طعام دادن و يا پوشاندن است و اگر نتوانست انجام اينها را، سه روز بايد روزه بگيرد.

احكام نذر

مسأله 1 نذر آن است كه با لفظ خاصى كه بعد ذكر مى‏شود چيزى را از براى خدا به عهده بگيرد.

مسأله 2 در نذر صيغه لازم است و با نيت تنها واقع نمى‏شود و صيغه بايد دلالت كند بر آن كه به عهده خود براى خداى متعال قرار دادم عملى را يا ترك عملى را.

مسأله 3 چنانچه در قسم گفته شد كه واقع مى‏شود به سوگند به ذات مقدس يا صفات مخصوص او به تفصيلى كه ذكر شد، در نذر نيز همين طور لازم نيست به اسم ذات مثل «اللَّه» باشد، بلكه به آن چه قسم صحيح است، نذر واقع مى‏شود، بلكه بعيد نيست كه با هر لغتى نيز واقع شود مثل قسم.