قضاى روزه - نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 163

كند بعد معلوم شود كه آخر شعبان بوده، كفاره بر او واجب نيست.

مسأله 7 اگر روزه دار در ماه رمضان با زن خود كه روزه دار است جماع كند چنانچه زن را مجبور كرده باشد، كفاره روزه خودش و روزه زن را بايد بدهد و اگر زن به جماع راضى بوده بر هر كدام يك كفاره واجب است.

مسأله 8 اگر زنى شوهر خود را مجبور كند كه جماع نمايد يا كار ديگرى كه روزه را باطل مى‏كند انجام دهد، واجب نيست كفاره روزه شوهر را بدهد.

مسأله 9 كسى كه به واسطه مسافرت يا مرض روزه نمى‏گيرد، نمى‏تواند زن روزه دار خود را مجبور به جماع كند و چنانچه او را مجبور سازد، احتياط واجب آن است كه كفاره او را بدهد.

مسأله 10 كسى كه نمى‏تواند كفاره جمع بدهد هر چند مد كه مى‏تواند به فقير اطعام كند و اگر برايش ممكن نباشد بايد استغفار كند، اگر چه مثلًا يك مرتبه «استغفر اللَّه» بگويد و احتياط واجب آن است كه در صورت استغفار هر وقت بتواند، كفاره را بدهد.

قضاى روزه

‏

مسأله 1 در چند صورت فقط قضاى روزه بر انسان واجب است و كفاره واجب نيست:

اول: آن كه روزه دار عمداً قى كند.

دوم: آن كه در شب ماه رمضان جنب باشد و به تفصيلى كه سابقاً گفته شد تا اذان صبح از خواب دوم بيدار نشود.

سوم: عملى كه روزه را باطل مى‏كند به جا نياورد، ولى نيت روزه نكند، يا ريا كند، يا قصد كند كه روزه نباشد.

چهارم: آن كه در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش كند و با حال جنابت يك روز يا چند روز روزه بگيرد.