نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 140

نمازهاى او تمام است و اگر نخوانده نماز او قصر است.

مسأله 12 بعد از تمام شدن ده روز اقامت، محتاج نيست باقى ماندن به حكم تمام به قصد اقامت تازه، پس مادامى كه سفر تازه نكرده نماز او تمام است.

مسأله 13 اگر بعد از قصد اقامت و خواندن نماز صحيح چهار ركعتى از محل اقامت بيرون رود تا به جايى كه كمتر از مسافت بوده باشد و از آنجا بخواهد برگردد به محل اقامت و از آنجا اعراض نكرده باشد، در رفتن و مقصد و برگشتن و محل اقامت نماز او تمام است چه قصد اقامت ده روز را بعد از برگشتن داشته باشد يا نه.

مسأله 14 اگر خارج شود از محل اقامت به كمتر از مسافت شرعى و مردد باشد در اين كه آيا به محل اقامت بر مى‏گردد يا نه، و يا آن كه اصلًا غافل باشد از برگشتن، پس اقوى بنا بر تمام است مادامى كه سفر جديد شروع نكرده باشد.

مسأله 15 مسافرى كه در جايى قصد اقامت نكرده اگر به نيت قصر داخل نماز شود و در اثناى نماز قصد اقامت در آنجا بنمايد نماز را تمام بخواند، و اگر قصد اقامت كرد و به نيت تمام داخل نماز شد و در اثناى آن از اقامت منصرف شد، پس اگر انصراف او پيش از دخول ركوع ركعت سوم باشد قصر مى‏كند، و اگر بعد از ركوع ركعت سوم و پيش از فراغ از نماز باشد نماز او باطل است و رجوع مى‏كند به قصر على الاقوى.

سوم از قواطع سفر: ماندن سى روز است در جايى بدون قصد اقامت،

و در حكم اين است كسى كه عازم باشد فردا بيرون رود، لكن به همين منوال سى روز بگذرد. و همين حكم را دارد كسى كه قصد داشته باشد نه روز در آنجا بماند و بعد از تمام شدن نه روز دوباره قصد نه روز ماندن بنمايد تا سى روز سپرى شود و بعد از تمام شدن سى روز تمام مى‏كند، اگر چه توقف او به مقدار يك نماز بوده باشد.