نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 283

چه به فروش مال التجاره يا زمين يا اجاره املاك و غير اينها از هر راه كه مى‏شود، بلكه اگر كسبى كه منافى با شأنش نيست مى‏تواند بكند، احتياط واجب آن است كه كسب كند براى دادن بدهى.

مسأله 8 لازم نيست بدهكار براى دادن بدهى خود خانه خود را كه در آن مى‏نشيند بفروشد و لازم نيست آن چيزى كه احتياج به آن دارد بفروشد، از قبيل لباس گر چه براى زينت باشد، و مال سوارى، و هر مركوبى كه به حسب حالش محتاج به آن است و با نداشتن آن براى او نقصى حال مى‏شود در شرف و آبرو، و همين طور چيزهايى كه در خانه احتياج به آن دارد از فرش و ظرف حتى كتاب به مقدار احتياج با مراعات حال خود.

مسأله 9 اگر خانه‏اى دارد كه زيادتر از مورد احتياج او است بايد زياده را بفروشد و بدهى را بدهد يا خانه را بفروشد و خانه‏اى به مقدار حاجت بخرد و زيادى را به بدهيش بدهد، و همين طور در چيزهايى كه دارد و زيادتر از حاجت اوست.

مسأله 10 اگر خانه موقوفه پيش او است كه كفايت او را مى‏كند و نشستن در آن خانه مخالف شأنش نيست و عيبى براى او ندارد، احتياط واجب آن است كه اگر خانه ملكى دارد بفروشد و بدهكارى را بدهد و در خانه وقفى بنشيند.

مسأله 11 اهمال كردن در اداء بدهى با مطالبه طلبكار معصيت است، لكن كبيره بودنش معلوم نيست.

مسأله 12 قرض كردن بدون حاجت كراهت دارد و با حاجت كراهتش كم مى‏شود، بلكه گاهى كراهت ندارد، و گاهى هم واجب مى‏شود.

مسأله 13 قرض دادن به مؤمن از مستحب‏هاى مؤكد است، خصوصاً اگر آن مؤمن محتاج باشد.

مسأله 14 قرض از عقود و محتاج به ايجاب و قبول است و به هر لفظى و لغتى كه دلالت بر مقصود كند واقع مى‏شود و معاطات نيز در آن جارى است.