نجاة العباد نسخه متنی

‌صفحه‌ى 297

سوم: آن كه محالٌ عليه يعنى آن كسى كه به او حواله شده راضى باشد و قبول كند بنا بر اقوى، اگر حواله بر بري‏ء باشد، و بنا بر احوط اگر بر كسى كه ذمه‏اش مشغول باشد به حواله دهنده به مقدار حواله.

مسأله 5 شرط نيست در حواله كه محيل طلبكار باشد از كسى كه به او حواله مى‏دهد، پس حواله دادن سر كسى كه بدهكار نيست صحيح است.

مسأله 6 وقتى حواله صحيح واقع شد، ذمه حواله دهنده بري‏ء مى‏شود اگر چه طلبكار ذمه او را بري‏ء نكند، و ذمه آن كس كه حواله سر او داده شده مشغول مى‏شود به طلبكار.

مسأله 7 واجب نيست بر طلبكار قبول كند حواله بر كسى را اگر چه آن كس دارا باشد و طلب را هم بدهد و اگر قبول كرد لازم مى‏شود و نمى‏تواند عقد را بهم بزند، اگر چه حواله بر فقير باشد در صورتى كه عالم به حال باشد.

مسأله 8 حواله لازم است بر هر يك از سه نفر حواله دهنده و طلبكار و آن كه بر سر او حواله داده‏اند بلى اگر طلبكار نداند كه آن كس كه به او حواله شده بى‏چيز است يعنى غير از آن چيزهايى كه در دين مستثنى است چيزى ندارد كه بدهكارى خود را بدهد، از براى او (طلبكار) اختيار فسخ است.

كفالت‏

كفالت عبارت است از آن كه متعهد شود براى كسى به حاضر نمودن شخصى را كه آن كس حقى بر او دارد و آن عقدى است بين كفيل و كسى كه براى او عهده‏دار (مكفولٌ له) شده و ايجاب و قبول آن به هر لفظى و لغتى كه مطلب را برساند صحيح است.

مسأله 1 شرط است در كسى كه كفالت مى‏كند، آن كه بالغ و عاقل و داراى اختيار باشد و قدرت داشته باشد كه حاضر كند كسى را كه كفيل او شده است.

مسأله 2 كسى كه كفالت براى او شده (مكفولٌ له) شرط نيست بالغ و